Jubileumtapoe van 80-jarige MCC

Op 7 mei jongstleden stonden de inwoners van Laren letterlijk en figuurlijk in het zonnetje. De tachtigjarige Drum- & Showband MCC tracteerde op een spetterende en zonovergoten Taptoe, nu al aan te merken als een van de hoogtepunten van 2011.

Dit artikel is afkomstig uit Kwartaalbericht 116 [2011-2]. Leden van de Historische Kring Laren ontvangen het kleurrijke glossy magazine 4 keer per jaar. U kunt hier lid worden. Losse nummers zijn à € 4 per stuk in de Lindenhoeve te koop, zolang de voorraad strekt.

Hans Schaapherder

Op 17 oktober zal het precies 80 jaar geleden zijn dat broeder Sebastianus (v. Campenhout) de R.K. Mondorgel Club “Crescendo” oprichtte. Voldoende reden voor een grootse jubileumtaptoe op het kermisterrein met optredens van DVS – Katwijk, Amigo – Leiden, Adest Musica – Sassenheim, Percussion Unlimited – Loon op Zand, Pasveer – Leeuwarden en natuurlijk ‘onze’ jubilaris zelf. Onvoorzien maar zeer aangenaam was een hoofdrol voor het zomerse weer dat zich op haar allermooist profileerde en ook de stimulans was voor een enorme bezoekersopkomst. De Larense journalist en radionieuwslezer Matijn Nijhuis wist de avond prettig te presenteren.

Of het in 1931 ook zo’n aangename zomeravond was kan ik in de uitgebreide historie niet terugvinden. Wel is er te lezen dat het aantal leden in rap tempo groeide zodat oprichter broeder Sebastianus al snel de hulp moest inroepen van medebroeder Philibertus. Gezamenlijk ontwikkelden zij een alternatieve manier om muzieknoten te lezen, een systeem met cijfers (soms wel 3 of 4 stemmig): de 1 was de DO, de 2 de RE, de 3 de MI, de 4 de FA, de 5 de SOL, de 6 de LA, de 7 de SI en de hoge DO (1) was te herkennen als er een punt op stond. Elke hogere noot was dan ook voorzien van een punt boven het cijfer, moest men enkele noten vlugger spelen dan werd er een streep boven gezet en moest het nog vlugger dan werden het 2 strepen. Harder of zachter spelen werd aangegeven met het crescendoteken met de punt naar voren of naar achteren en moest het stuk herhaald worden dan werd dat aangegeven met twee verticale strepen direct achter elkaar. De cijfers waren duidelijk aangegeven (met een hoogte van ongeveer 7 cm) in een boek dat op een hoge standaard (ongeveer 2,5 meter) geplaatst kon worden zodat de jongens ieder duidelijk hun eigen partij (eerste, tweede, derde of vierde stem) konden zien. Naar gelang de club groter werd moesten er ook steeds meer mondorgels komen en werden er door de broeders ook steeds meer muziekstukken in de grote boeken gezet. Een groot aantal van deze muziekstukken werden in verschillende toonhoogtes gespeeld (te weten C F, G, ES, A en Bes). Timmerman en meubelmaker Piet van ‘t Klooster maakte zes prachtig afgewerkte kisten, allemaal voorzien van vakjes waar zes mondorgels in konden, met een schuifdeksel aan de voorkant die geheel was afgewerkt met het crescendoteken en de initialen van de MCC. Ieder vakje had een nummer en zo wist iedere jongen in welk vakje hij zijn mondorgels moest opbergen. Na verloop van tijd moesten er ook bassen (2 mondorgels aan elkaar), scoutingmondorgels, dubbeltonige mondorgels en veneta’s aangeschaft worden. 

De belangstelling bleef groeien en daarmee ook de vraag naar andere instrumenten. Na de oprichting van een tamboerkorps sluiten ook bazuinblazers bij MCC aan. In 1934 werd broeder Sebastianus overgeplaatst en nam broeder Philibertus zijn taak over.

St. Jansprocessie
Laren was in die dagen grotendeels Rooms Katholiek en bij kerkelijk feesten kon men er zeker van zijn dat MCC acte de présence gaf, zoals bij het inhalen van zonen uit de parochie die priester werden en natuurlijk de St. Jansprocessie op 24 juni – welke vroeger altijd op die datum uittrok en niet zoals nu op de zondag er voor of er na. Het was dan feest voor de Laarders, het dorp was één grote mensenmassa die van heinde en verre kwam. Duizenden maakten de bedevaartsgang dan mee vanaf de St. Jansbasiliek naar het St. Janskerkhof en weer terug en bevolkten de wegen in geheel Laren, op de Brink en bij de kerk. En als waardig slot – zo werd dit altijd door de heren geestelijken aangeduid – mocht dan altijd de grote MCC de processie afsluiten. Als de processie dan ‘s middags weer in Laren terug was kon men op de Brink over de mensenhoofden lopen. MCC stond dan op het kerkplein opgesteld en nadat de tamboers een roffel gaven werd alles doodstil en werd vanaf de loggia met het Allerheiligste de zegen gegeven, vervolgens werd dan nog een serenade aan alle priesters – en eventueel de Bisschop – gebracht en werd een feestelijke rondgang door het dorp gemaakt waarmee de processie werd besloten. Voor MCC was dit wel een van de grootste dagen in het jaar. 

Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak mocht er van de bezetter geen enkele vereniging meer optreden. MCC en de St. Jansharmonie werden plat gelegd en hebben al die vijf jaar hun instrumenten goed verborgen weten te houden. Door de Duitsers werd onze vrijheid ontnomen en ook de broeders moesten hun school en het broederhuis verlaten. Gelukkig konden de broeders onderdak vinden in het voormalige pand van het Wit-Gele Kruis aan de St. Janstraat 29. De lessen werden dan in verschillende locaties in het dorp voortgezet maar op het laatst van de oorlog was dit praktisch niet meer mogelijk daar men bij gebrek aan brandstof de lokaliteiten niet meer kon verwarmen. In die jaren was het echter fijn te mogen ervaren dat school A (de arme jongens) en school B (voor de meerderheid gegoede jongens) werden opgeheven en tot één school werden samengevoegd. In die tijd nam broeder Albericus de zorg van de jeugdleden op zich, was secretaris en verzorgde op keurige wijze alle verslagen van bestuurs-, leden- en jaarvergadering. Ruim 20 jaar heeft hij zich 100% voor MCC ingezet. Net als broeder Philibertus was ook hij altijd zeer bescheiden en bleef daarmee altijd op de achtergrond. 

Na de Tweede Wereldoorlog ontwikkelde MCC zich snel en ontbrak nooit en te nimmer bij feestelijke gebeurtenissen in Laren. Elke MCC-er was er in die dagen erg op gebrand om met zijn club mee naar buiten te mogen optreden, men vond het gewoonweg fijn om bij een club te zijn die het zo goed deed, men gaf zich vaak voor de volle 100% en het was toen ook voor de broeders fijn te mogen ervaren dat alles op rolletjes liep. De vereniging werd steeds groter en behaalde vele successen. Op het concours te Eersel promoveerde zij naar de afdeling uitmuntendheid en werd de oprichting van de R.K. Bond voor Mondaccordeon- en Accordeonverenigingen een feit waardoor men aan bondsconcoursen kon deelnemen. Het eerste bondsconcours vond plaats in Laren op de speelplaats van de Aloyssius jongensschool in 1949 en werd een groot succes. In 1948 kwamen de eerste pijpers bij MCC en in 1949 werd het instrumentarium uitgebreid met 3 dieptrommels. In 1952 werd de top bereikt met het diatonisch orkest en belandde men in de superieure afdeling. 

In 1954 werd het tamboer- en pijpercorps uitgebreid met 11 nieuwe trompetten ter vervanging van de bazuinen. De familie Arnold verzorgde eind jaren 30 het eerste officiële uniform: de mondorgelclub droeg een blauwe broek met gele bies en een wit overhemd; het tamboer- en pijpercorps had daar nog een geel jasje bij. Tamboer-maître Wil de Valk zette vele muzieknummers en marsen in grootschrift op papier, waaronder “Reconnaissance” dat hij zelf had gecomponeerd en opgedragen aan broeder Philibertus. MCC wist hiermee in Duitsland het hoogst aantal punten te behalen. Tamboer-maître opvolgers Frits Distelblom, Jaap Grob, Klaas Booy en tegenwoordig Antoon de Groot hebben daarna de vele successen weten te continueren. Ben v.d. Veer was de eerste tambour-maître, waarna Antoon de Boer, Louis (Wiet) van Arnhem en Piet van Klooster hem weer opvolgden.

In 1958 presenteert MCC zich voor het eerst in een door J. Smits ontworpen gala uniform. In totaal heeft MCC drie uniformen door hem laten maken, zo ook het huidige uniform welke in 1987 met trots aan de Larense bevolking werd getoond. In 1960 besluit MCC de mondorgels aan de wilgen te hangen en te vervangen door Jachthoorns. De naam wordt ook enkele keren aangepast. Eerst in Tamboer- en Trompetterkorps MCC, later in Jachthoorn- en Trompetterkorps en nog één keer in het huidige Drum- & Showband MCC. Op 8 januari 1960 werd de jeugddrumband Jong MCC opgericht.

In 1957 werd instructeur P. van Stokhem aangetrokken, eerst als algemeen instructeur en later alleen voor de tamboers.

In 1966 werd het team uitgebreid met F. v.d. Heiden voor de blazers en C. Klijn voor de exercitie. Laatstgenoemde was militair en zei: “eerst eens een stelletje slaande en blazende burgers van dichtbij te willen bekijken.” Hij heeft daar achteraf zeker geen spijt van gehad. Dankzij deze 3 instructeurs behaalde MCC in 1962 op het Wereld Muziek Concours te Kerkrade de hoogste nationale onderscheiding in de marswedstrijden en werd tweede van de wereld. Dit succes werd in 1970 herhaald en het korps kwam toen maar enkele punten tekort voor het wereldkampioenschap. Voorwaar een prestatie die respect heeft afgedwongen en als hoogtepunt van deze lange geschiedenis wordt aangemerkt.

De huidige vereniging bestaat uit Jong MCC met daarin verenigd de Regenboog- en de Basisopleiding, het showkorps De A-band en het nieuwste orkest MCC Next. MCC geniet anno 2011 nog immer een uitstekende reputatie in Nederland, maar ook in het buitenland. Per jaar worden ongeveer 25 optredens gegeven. Om dit te realiseren wordt op maandagavond gerepeteerd in het verenigingsgebouw Schering en Inslag. Dit gebouw wordt in 2011 door de eigenaar, parochie St. Jan Goede Herder, grondig verbouwd tot o.a. een volwaardig Muziekcentrum waarin de vereniging wederom een vaste plaats zal krijgen.

De jubileumtaptoe
De lange geschiedenis van MCC kon je op deze geslaagde zomerse mei-avond ook terug horen. De muzikale ontwikkeling van mondharmonica club tot Drum- & Showband werd vertegenwoordigd in de verscheidenheid in het programma. Van fluit (Pasveer) tot percussie (Percussion Unlimited) en van big band (Adest) tot individuele klankkleuren in eenheid van geluid (DVS) – die niet voor niets twee keer geprogrammeerd stonden. Een grote diversiteit in muziekstijlen vormde zo het klankbord van de geschiedenis waar zoveel Laarders affectie mee hebben. Toen het eindelijk donker werd en de lichtshow spectaculair kon worden ingezet, begon de spanning op te lopen. Onder de rand van de grote openslaande deuren zag je de rode broeken met witte slobkousen al in marsformaat warmlopen en toen de deuren eindelijk openzwiepten liet het publiek massaal haar enthousiasme en betrokkenheid met ‘onze’ MCC in een hartelijk applaus horen. Hun jubileumshow was een mix van Marco Borsato, MIKA en Walt Disney, onderbroken door dansende blazers, gearrangeerd door Peter Bus en Johan Bakker. De avond werd afgesloten met een grande finale door alle deelnemers, het gezamenlijke Wilhelmus en een spectaculaire afmars. Het programma werd op zondagmiddag voortgezet met optredens van Jong MCC, MCC-Next en de Valleiblazers uit Amersfoort. Enig minpuntje was dat we nu weer vijf jaar moeten wachten…

Bronnen:
Het ontstaan van de MCC door Henk van Arnhem (gepubliceerd in het boekje “60 jaar MCC Laren, 17 oktober 1931 – 1991”)
Programmaboekje Jubileumtaptoe 80 jaar MCC
website www.mcclaren.nl

Met dank aan Marjet de Leeuw en Rob Ramselaar