Effe tussedeur

In de jaren tachtig waren de in Larens dialect geschreven stukjes van Bart Krijnen ? in de toenmalige Larense uitgave ‘De Laerbode’ uitermate populair. Aan inhoud hebben ze niets verloren zodat wij ze met veel plezier nogmaals plaatsen.

Dit artikel is afkomstig uit Kwartaalbericht 123 [2013-1]. Leden van de Historische Kring Laren ontvangen het kleurrijke glossy magazine 4 keer per jaar. U kunt hier lid worden. Losse nummers zijn à € 4 per stuk in de Lindenhoeve te koop, zolang de voorraad strekt.

Bart Krijnen

Zwembad De Biezem

Op Zondag dree Jannewaori zat ‘k, omdat ‘t zô waeide en regerde, en we toch niks aorst te dôôn adde, in ‘n ouwe schônedôôs te scheume naer ‘n paor kiekies dee we nôdig adde veur ‘n breuyloft waor we heen moste. Mar as je eenmaol an’t zeuke binne kom je van alles teuge en ineens ad ‘k ‘n kiekie in m’n angde waor ‘k zelluf eerst wel dree keer veur mos raeie, veur ‘k ‘twist waor ‘t was. ‘t Was ‘n kiekie waorop ze an ‘t voetballe warre op ‘t veld van de G.S.V. (Gemeentelijke sport vereniging) bij de Maotschappij, want zô neumde ze dat uis op de hoek van de Eimenesterweg en de Blarrecommertollaon. ‘t Was mar ‘n klààn prentje mar met ‘n vergrôôtglas kon ‘k ‘r nog knap wijs euyt wurde. Twijst da’k ‘r zô naer zat te kijke wee ‘r allemaol opstinge, doch ‘k bij me ààge, waor dee nou op dat kiekie lôpe te voetballe, staet nou ‘t zwembad ‘De Biezem’ en as ‘t ‘n beetje verkeerd gaet, en ‘t gaet neit gôôd, daer binne me zô zeutjesan wel affer, mot ‘t esleute wurde. Jao, ik et ‘t neit van me ààge hoor, ‘t sting in de krant en as dee liegt, lieg ‘k in cemissie. Mar as ‘t nou esleute wurdt waor motte me dan hene? 

Of wurdt ‘t weer net as vroger, pôôtje baoie in de vijver bij de Hut van Mie. Nou mins in tijd van effe zag ‘k alles weer veur me. ’s Woensdagsmiddags, warm weer, gin schôôl, dan mar met ‘n paor jonges euyt de buurt op de Hut van Mie an. Daer anekeume, klompe en kouse euyt, de fles met dropwaoter dee we mee-eneume adde veur de durst in ‘t zangd, aorst wurde die warm, brookspijpe hôôg opstrôpe en dan pre bere of je d’r dwars deurheen kon lôpe. Sting ‘t waoter te hôôg dan wurde je pijpe nat, net of dat je in je brook edaen ad, mar dat drôôgde wel weer op in ‘t sonnetje. Mie Rigter kwam ôk wel us effe kijke, nee neit om ongs in de gaote te ouwe of we gin kattekwaod euytaolde of zatte te tiktààie met mekaor, mar gewôôn omdat ze toch niks aorst te dôôn ad met dat warreme weer. 

As we ‘t zat warre dan ginge we over de Harreme Vosweg weer op uis an. Dan leupe we langest ‘t ouwe zwembad, mar daer kwamme we nôôt in, ‘t was gin gewôônte en d’r warre gin cente veur. Nee, zwemme leerde we in Eimenes in de vaert. Dat was ôk môôi, je ging mar met ‘n stel grôte jonges mee en dee leerde ‘t je wel. Nae ‘n paor keer kô’je de vaert al over komme, al was ‘t mar op ze ongkies, ‘n soort waotertrappele. ‘t Vul neit mee, mar zô mos je ‘t lere. ‘n Paor grôte zwumme d’r met je mee en op de kangt stinge aore je an te haste om deur te gaen. Dan effe ruste om op aosem te komme en weer verom. 

Mar d’r kwamme aore tije, op schôôl moste ze lere zwemme en zô raokte de Hut van Mie en de vaert euyt de graosie. En van ‘t een kwam ‘t aor, d’r mos weer ‘n neif zwembad komme, want dee was neit gôôd genog, en nou emme we d’r een met alles t’r op en d’r an, en nou binne de cente op. Me dunkt d’r zit niks aorst op as van arremeui mar weer op de vaert an.