Effe tussedeur
Toen Pustoor Hendriks op achtien Juli negetienongerddreeentweintig ’t St. Jansziekehuis plechtig inwujde, et ie ‘r gelukkig gin weet van ad dat ze d’r nae reuym vijfenzestig jaor over zouwe zitte te vergaodere, wat ze d’r mee an motte. Niet om ’t veur Laore nog mooier en beter te maoke, mar om um of te breke, of t’r wat aorst veur te zeuke. Nou as ze d’r in Laore over motte vergaodere, komt ‘r in de regel waanig van terecht, dat wete me zo zeutjes an wel. ’t is meer touwtrekke en tiktaaie. De een veur de aor weet nog beter wat ze d’r mee doon motte. Dee wul sus of zo, en ’n aor, weer net teuge de draed in, et weer wat aorst in ze kop, en zo gaen we mar deur.
Dit artikel is afkomstig uit Kwartaalbericht 141 [2017-3]. Leden van de Historische Kring Laren ontvangen het kleurrijke glossy magazine 4 keer per jaar. U kunt hier lid worden. Losse nummers zijn à € 4 per stuk in de Lindenhoeve te koop, zolang de voorraad strekt.
Bart Krijnen
Jaomer want ’t was toch zo’n mooi ding veur Laore, gewoon om groos op te weze. Ík et net nog effe de boke d’r op nae-esleuge en daer sting in ho ’t allemaol egaen is. Nae de eerste verpleging, in ’t uis van de femilie Switzar naest de ouwe kerk an de Brink, deur de zusters van de Haalige Jozup, kwam de R.K. Ziekenverpleging St. Jan, en dee naom staet ‘r nog op, an de Eimenesterweg. En net zo ‘k zeg, daer warre de Laoders mar wat groos op. Gin wonger, want zellufs Keuningin Emma kwam in September negetienachtentweintig kijke wat ze d’r hier wel van emaokt adde. Nou mijn eerste ervaoring d’r mee was ok neit slecht. ‘k Was nog mar ’n keind en ad met anmaokoutjes hakke veur me moeder in me vingers ehukke, ’t blooide arreg en toen emme de zusters d’r ’n kram in edaen, ’n mooi dokie ‘r omheen, en klaer was Kees. Mar alle gekhaad op ’n stokkie, ’t zal toch raor weze as we niet meer naer de St. Jan kanne gaen. ’t Was allemaol zo vertrouwd he, as je de ziekewaoge mar hoorde gaen dan vreug je je aage al af, wat zou dee weer veur arremeui emme. Toch gek he, as t’r vroger een op-eneume mos wurde, hoorde je niks, dan kwam Jan Prijkel of Piet Hilhorst met de dreewielerbrancaor veurrije, en wurde de petient in-epukke veur op-ezet en dan trapped op ’t ziekehuis an, waor de zusters al klaer stinge om um vrindelijk te ontvange. Nou en je ad ‘t ‘r best oor, ete, drinke en slaepe. ‘k Zou haost zegge as je dood ging was ’t je age schuld. En as je beter was en naer uis ging, was je omtrint nog zaolig ok, want ze deje ok nog bidde veur je. Nee je kwamme niks te kurt, en nou ok niet oor, want bij de verpleegsters dee ‘r nou binne, ka’je ok best in angde weze, ’t binne lieve maasies. Jao, adde ze ongs mar an laete mulle, ’t ging toch good zo. Mar d’r helpt gin moedertje lief an, en zalle me toch teuge Laoreberg op motte as we naer ’t ziekehuis wulle, mar dat zal ok wel weer wenne. Mar do mar bol an want as je te gauw bove wul weze kom je aosem te kurt. Veur Jan Prijkel en Piet Hilhorst is ’t mar good dat ’t neiuve ziekehuis d’r niet in hun tijd neer-ezet is. ‘k Zie ze al gaen met die dreewieler teuge Laoreberg op, ze truppe d’r age ’t laozerus denk ik. Zo zie mar weer, alles op ze tijd.
In de jaren 80 waren de in Larens dialect geschreven stukjes van Bart Krijnen in de ‘Laerbode’ uitermate populair. Aan inhoud hebben ze niets verloren zodat wij ze met veel plezier nogmaals plaatsen.