Vrijwilliger in het zonnetje… Wim Keizer
Te midden van een hele serie van de bekende donkere dagen voor Kerstmis reis ik op een koude maar heerlijk heldere, zonnige morgen af voor een gesprek met Wim, de eindredacteur van ons Kwartaalbericht. Onderweg hoor ik op de radio dat het uitgerekend vandaag ‘de dag van de vrijwilliger’ is. Nou, mooier kan niet. Mijn bestemming is dit keer niet Laren, maar een lekker ruim opgezette, rustige wijk van Huizen: de Zuidereng, grenzend aan het natuurgebied de Huizer Eng, waar Wim met zijn vrouw Nelly een fijne woonplek heeft gevonden. Ik weet van Wim dat hij in Dalfsen is geboren en vraag me af wat hem hier bracht en hoe de route van het Salland naar het Gooi is gelopen.
Dit artikel is afkomstig uit Kwartaalbericht 163 [2023-1]. Leden van de Historische Kring Laren ontvangen het kleurrijke glossy magazine 4 keer per jaar. U kunt hier lid worden. Losse nummers zijn à € 9,50 per stuk in de Lindenhoeve en bij Bruna te koop, zolang de voorraad strekt.
Tekst: Hein Calis
Eenmaal binnen aan de koffie doet Wim me uitgebreid verslag van zijn levensloop van 1949 tot heden. Na de lagere school in Dalfsen, gaat hij naar het Christelijk Lyceum in Zwolle waar hij de HBS-B-opleiding volgt. Als het eind van die opleiding in zicht is, moet hij kiezen hoe verder. Een moeilijke keuze vindt Wim. Een beroepenvoorlichtingsdag biedt uitkomst. De Rijksluchtvaartschool uit Eelde staat er met een stand. Vliegen heeft hem van jongs af aan altijd al geboeid en hoewel hij de kans klein acht om door de uitgebreide keuring te komen, besluit hij om een gokje te wagen en geeft zich op voor de tweejarige vliegopleiding. Hij wordt tegen zijn verwachting in zonder problemen toegelaten en doorloopt de opleiding tot verkeersvlieger met goed gevolg. Met zijn brevet op zak gaat hij in militaire dienst waar hij – na de algemene officiersopleiding bij de luchtmacht – als vlieger wordt ingezet. Als de KLM dringend vliegers nodig heeft, mag hij vervroegd uit dienst om verder opgeleid te worden als burgerverkeersvlieger. Helaas komt hij nu de strenge medische keuring niet door en moet de bakens dus verzetten. Omdat hij altijd al breed geïnteresseerd en nieuwsgierig was, veel doorgroef en doorvroeg, leek journalist hem wel een aantrekkelijk beroep. Hij volgt bij LOI de cursus journalistiek, krijgt daar van zijn docent prijzende commentaren en komt er zo achter dat schrijven hem wel ligt. Aangenomen bij de Zwolse Courant en later bij het Lelystadsblad en het Noordhollands Dagblad leert hij in de daarop volgende zeven jaar het schrijversvak verder in de praktijk en brengt het van leerling-journalist in Zwolle tot chef-redactie in Schagen. Beslist boeiend en leerzaam werk. Maar het steeds maar weer onder grote tijdsdruk moeten schrijven, gaat hem na verloop van tijd tegenstaan. Hij wil liever wat langer en dieper graven bij de te behandelen onderwerpen; daarbij zelf wat meer kennis opdoen en gooit daarom wederom het roer om.
Inmiddels heeft hij zijn vriendin en latere vrouw Andrée van Bilderbeek ontmoet. Ze komt bij hem in Schagen wonen, gaat als bibliothecaresse in Alkmaar werken en wordt na een paar jaar tijdelijk kostwinster. Zo krijgt Wim de gelegenheid om aan de Frederik Muller Akademie in Amsterdam een driejarige opleiding op het gebied van boekhandel, uitgeverij en bibliotheekwezen te gaan volgen; een leerzame en verrijkende periode waar hij erg van geniet. Na afronding van die studie nog even getwijfeld te hebben tussen terugkeer naar de journalistiek en het bibliotheekwerk, kiest hij voor het laatste en blijft de rest van zijn loopbaan tot zijn pensioen in 2014 in diverse functies en op diverse locaties werkzaam in de bibliotheekwereld. Hij combineert daarbij banen als hoofd van een bibliotheek, directiesecretaris en ambtelijk secretaris van diverse overkoepelende bibliotheekorganen steeds met de nevenactiviteit redactioneel medewerker van het vakblad Bibliotheek en Samenleving, later het Bibliotheekblad. Hierin kan hij zijn journalistieke schrijfvaardigheid en creativiteit steeds goed kwijt.
Van Dalfsen naar het Gooi
Dat is allemaal mooi en een prachtige carrière, maar dat levert ons nog steeds geen antwoord op de vraag hoe Wim hier bij ons in het Gooi en meer precies bij de Historische Kring van Laren verzeild raakte. Het antwoord op die vraag levert een triest startpunt op: in 2004 overlijdt Wims vrouw Andrée zeer plotseling op 55-jarige leeftijd als ze samen in Luxemburg op vakantie zijn. “En ineens”, vertelt Wim, “ben je weduwnaar en blijf je alleen achter.” Een moeilijke periode breekt aan. Hoewel hij door de mensen in zijn omgeving zo goed mogelijk wordt opgevangen, komt hij erachter dat je toch vooral zelf moet opkrabbelen en moet proberen de draad van het leven weer op te pakken. Langzaamaan lukt dat. Gelukkig heeft hij veel contacten, vooral in de bibliotheekwereld. Als hij ontdekt dat een van zijn vakgenoten en leuke collega uit het verleden, Nelly Brand, ook alleen is komen te staan, zoekt hij weer contact met haar. Samen delen ze dezelfde interesses en kunnen het al snel weer goed vinden. Nelly woont in Laren en is bibliothecaresse. Ze werkt bij de bibliotheek Huizen-Laren-Blaricum zowel in de vestiging in Laren als die in Huizen. Wim woont dan nog steeds in Alkmaar. Als ze willen gaan samenwonen, besluiten ze ergens in het Gooi een plekje te zoeken. Makelaar John de Mulder helpt ze bij hun zoektocht en ‘bezorgt’ hen hun mooie stekkie in Huizen. Als bestuurslid van de Historische Kring in 2015, maakt John van de gelegenheid gebruik om – eigenlijk aan Nelly – te vragen of ze er misschien iets voor voelt om tot de redactie van het Kwartaalbericht toe te treden. Waarop Nelly met een knikje naar Wim toe zegt: “Is dat niks voor jou, Wim? Jij bent tenslotte van huis uit journalist.” De net gepensioneerde Wim stemt toe, gaat bij de toenmalige eindredactrice Gerda Meulenkamp op ‘audiëntie’ en wordt uiteraard met open armen ontvangen. Begin 2018 neemt hij het stokje van het eindredacteurschap van haar over en treedt daarbij tevens als vertegenwoordiger van de redactie toe tot het bestuur. De niet-Laarder Wim heeft sindsdien in de afgelopen acht jaar zoveel tijd en aandacht aan Laren besteed dat hij inmiddels veel meer weet dan de doorsnee-inwoner van ons mooie dorp. Wij zijn als redactie heel blij met hem, met zijn inzet en vakmanschap. Hij bereidt en zit de redactievergaderingen voor, doet de eindredactie én levert ook zelf gedurende de afgelopen jaren vele mooie boekbesprekingen, verslagen van lezingen in de Lindenhoeve, interviews en achtergrondartikelen aan. Die waardering geldt ook voor zijn bestuurswerk. Wim is dan ook vaak te vinden in de Lindenhoeve en schuwt daarbij ook de grotere en meer tijdrovende projecten niet. Een recent voorbeeld daarvan is zijn niet te onderschatten bijdrage aan het binnenkort door de Jumbo-supermarkt uit te geven plakboek met teksten, foto´s en plaatjes van het Laren van weleer (zie ook elders in dit blad). Samen met Mariëlle Bax, Gerard Morsink, Bep De Boer, Eric Snelders, Cees Meijer, Teun Koetsier, Thijmen van der Zwaan en Saskia Vos heeft Wim daar in de afgelopen maanden heel hard aan gewerkt. Wij kijken uit naar het resultaat. Wordt vast weer prachtig net als ons blad dat onder zijn eindredacteurschap zowel inhoudelijk als uiterlijk een duidelijk zichtbare facelift heeft ondergaan.
En daarnaast?
Naast het werk voor de Historische Kring is Wim sinds eind 2017 ook actief als vrijwilliger voor Humanitas ’t Gooi en wel als ondersteuner ‘Thuisadministratie’ voor mensen die met hun administratie in de knoei komen of reeds zijn geraakt. Denk daarbij aan grip krijgen op de huishoudboekhouding, de weg vinden in het oerwoud van betalingsregelingen, subsidies, toeslagen, schuldsanering e.d.. Een soms écht pittige klus, omdat er vaak nog wel meer speelt bij de mensen die worstelen met financiële en administratieve problemen. Gelukkig blijft er ook veel tijd om samen met Nelly te genieten van de mooie dingen in het leven. Naast wandelen, fietsen, theater- en museumbezoek én uiteraard alles wat met lezen en boeken te maken heeft, genieten ze beiden sinds twee jaar ook heel bijzonder en intens van Thomas, het zoontje van zoon Menno en schoondochter Nienke van Nelly. En je snapt wat er gebeurt als opa en oma oppassen… Juist, dan wordt tot ieders plezier vakbekwaam voorgelezen. Je kan er immers niet vroeg genoeg mee beginnen en moet er lang en veel van genieten. Naast Nelly, Menno, Nienke en Thomas zijn ook wij blij dat Wim de weg van Dalfsen naar hier heeft gevonden en een deeltje van zijn beste zelf aan ons schenkt. Wat ons betreft een boek dat nog lang niet af of uit is en wordt vervolgd… Waarvoor nu alvast dank Wim!
