Vrijwilliger in het zonnetje: Saskia Vos

Vrijwilligster Saskia Vos is door toeval in het correctiewerk gerold. Ze vertelt hoe haar man Marc destijds door Leo Janssen is geïnterviewd voor het boek ‘Getuigenis op Straat’. Saskia gaf daarbij aan dat ze het interview graag wilde nakijken op taalfouten, want aan fouten heeft ze een grote hekel. Leo greep die kans met beide handen en zei: “Dan de rest van het boek ook!” Sindsdien is bijna elk boek, brochure of folder over Laren door Saskia gecorrigeerd. Ook voor de Historische Kring is ze sinds enige tijd actief. Ik geef toe: dat was hard nodig en sinds Saskia ‘ons’ boekje nakijkt, zijn de kwaliteit en leesbaarheid aanzienlijk verbeterd. Het zijn vaak de kleine dingetjes zoals komma’s, streepjes en punten die óf vergeten zijn óf precies het juiste accent aangeven. Het is voor mij – als vormgever van het Kwartaalbericht en de onlangs bij HKL verschenen boeken – altijd weer een feestje als ik de zorgvuldig met potlood gecorrigeerde stapel papier van haar terugkrijg. Met trots zetten wij onze correctrice in het zonnetje!

Dit artikel is afkomstig uit Kwartaalbericht 156 [2021-2]. Leden van de Historische Kring Laren ontvangen dit kleurrijke glossy magazine 4 keer per jaar. U kunt hier lid worden. Losse nummers zijn à € 4 per stuk in de Lindenhoeve te koop, zolang de voorraad strekt.

Hans Schaapherder

In de prille februari-zon wagen we het om lekker buiten te zitten in hun fraaie achtertuin, een oase midden in het dorp. In 2015 hebben Marc en Saskia hun nieuwe huis aan de Eemnesserweg laten bouwen. Trots laten ze het fotoboek zien, en inderdaad, het lijkt precies op het huis van de bekende Larense architect Hendrik Franciscus Smit (1888-1969) dat er voorheen stond, maar nu voorzien van modern comfort en zonnepanelen. Vanuit de woonkamer kijken ze op de torens van de Basiliek, een baken van hun geloof. Marc merkt op dat hij bij een strakblauwe lucht het bij de restauratie aangebrachte vergulde ‘hart’ van het kruis op de koepel ziet reflecteren door de zon. Hij weet er alles van, want hij is er zeer nauw bij betrokken geweest. Ik spreek met hem af dat we daar in een ander artikel nader op zullen terugkomen. Het zonnetje is nu voor Saskia.

Saskia Verhoef werd in 1950 in Amsterdam geboren. Na de basisschool belandde ze 4 maanden in het ziekenhuis waarbij haar ouders het advies voor meer frisse lucht kregen. Ze besloten om buiten de stad te gaan wonen en het werd de Dokter Catzlaan in Blaricum, een zijstraat van de Torenlaan (op de grens van Laren). De Gooise lucht deed Saskia goed en al snel was ze terug op de middelbare school waarna ze in 1969 slaagde voor het Gymnasium te Hilversum. De buitenlucht bracht haar ook haar passie voor paarden en al snel sloot zij zich aan bij de ‘Stad en Lande Ruiters’, een rijvereniging die tegenwoordig aan de Meentzoom in Blaricum gevestigd is. Die liefde voor paarden en paardrijden is altijd gebleven en ze heeft die ook op haar kinderen weten over te brengen, met name op haar oudste zoon Stijn. En er was méér liefde: de broer van Marc reed daar ook en bracht Saskia en Marc Vos bij elkaar.

Saskia studeerde in Utrecht en kwam terecht in het onderwijs, op een basisschool in de Hilversumse Meent. Daar ontwikkelde ze een grote interesse voor de Nederlandse taal. Na een periode op kamers in Utrecht is ze in 1974 met Marc getrouwd, toen de mogelijkheid zich voordeed om in te schrijven op het enige stukje nieuwbouw dat in het oude dorp Blaricum te realiseren was: de Bouwvenen, gelegen achter de Vituskerk. Ik ken daar ook enkele bewoners waardoor ze uitvoerig herinneringen ophaalt aan deze fijne periode. Hun twee zonen Stijn en Wouter werden hier geboren en hun geadopteerde dochter Mi Sook arriveerde in 1983 vanuit Korea. Gestimuleerd door Pastor Nico de Gooijer werd zij lid van het kerkbestuur van de Vituskerk, daarnaast deed ze vrijwilligerswerk voor de buurtvereniging en hield ze de agenda bij voor het dorpsblad ‘Hei en Wei’, zat ze in het bestuur van de Peuterspeelzaal en later van de Larense Montessorischool, en deed ze activiteiten voor de Jeugd­afdeling van de Larense Tennisclub. Al met al een heerlijke periode.

Down
In 1983 zijn ze uit de Bouwvenen vertrokken en dat heeft alles te maken met haar ouders en haar broer. Het huis op de Dokter Catzlaan werd te groot voor haar ouders, die Saskia’s jonge gezin graag meer ruimte gunden. Dat gaf Saskia de gelegenheid om haar gehandicapte broer vaak ’thuis’ te laten komen. Joost was geboren met het syndroom van Down en woonde in Huize Ursula in Nieuwveen. Zoals vaak bij ‘Downers’ was er een sterke en liefdevolle band tussen Saskia, haar twee zussen en haar broer. Intussen was Saskia samen met Marc betrokken bij de kerkactiviteiten in Laren. Zo heeft ze zich bijna 10 jaar, als gastouder, beziggehouden met het begeleiden van vormselgroepen in de Sint Jansbasiliek. De vraag voor opgroeiende pubers “hoe je in het leven staat” bleek zeer intensief – maar voldoenend – werk. 

Naarmate haar broer ouder en zwakker werd, versneld door het overlijden van hun ouders, namen de bezoekjes aan Nieuwveen toe, totdat het bijna dagelijkse ritten werden. Vier jaar geleden is Joost helaas overleden, maar nog steeds zet Saskia zich in om de zorg voor dementerende mensen met een beperking te verbeteren. Want met lede ogen heeft ze jarenlang moeten aanzien hoe negatief mensen met Down reageren op de vele wisselingen (flexkrachten) – en dus onzekerheden – in hun leefomgeving. Regelmatig geeft Saskia daar lezingen over en binnenkort spreekt zij tijdens een webinar. 

Later raakte Saskia betrokken bij de organisatie van de Larense Matthäus­passion en was zij vele jaren druk met de – handmatige! – plaatsindeling van de concertgangers.
Ook was zij vrijwilliger bij het Ronald McDonald­huis in Utrecht en zult u haar regelmatig hebben zien collecteren voor de Hersenstichting. In het Brinkhuis is ze mede-verantwoordelijk voor het uitzoeken van de films en de film-agenda, hetgeen nu tijdens de coronacrisis op een heel laag pitje staat. Veel liefdewerk stopt ze vooral in haar zeven kleinkinderen tijdens de regelmatige bezoekjes aan haar drie kinderen in Blaricum, Rotterdam en Maastricht.

Tot haar pensioen werkte Saskia bij Elsevier, of specifieker Reed Business Information, in Den Haag. Als bureau-redacteur hield ze zich bezig met de zakelijke uitgaven. De Reed/Elsevier-groep (RELX) had enkele jaren daarvoor uitgeverij Van der Wolk in Laren overgenomen. Aan deze kleine uitgeverij aan de Klaaskampen – het voormalige Boerenleenbank-gebouw, tegenwoordig een ingenieursbureau – heeft Saskia goede herinneringen. Directeur Ed van der Wolk had zich gespecialiseerd in zakelijke tijdschriften en losbladige handboeken. “Dat was een gouden business” legt Saskia uit, “regelmatig werden er nieuwe pagina’s bijgedrukt ter vervanging van door wetgeving of marktontwikkelingen verouderde informatie. Dus naast een handboek werd er ook een abonnement verkocht om de inhoud actueel te houden”. Saskia heeft er 17 jaar gewerkt. Na het overlijden van Van der Wolk is het bedrijf aan Reed/Elsevier verkocht en is ze meeverhuisd naar Den Haag waar ze nog 7 jaar heeft gewerkt.

En de Historische Kring? Saskia geeft aan dat ze de geschiedenis van Laren interessant vindt maar vooral een mens van de toekomst is. Ze leest de artikelen met grote interesse maar geeft tegelijkertijd aan dat we van Laren nou ook weer geen museum moeten maken. Als voorbeeld noemt ze de mogelijkheid om iets van sociale woningbouw te realiseren tegenover het gemeentehuis: “dat strookje ‘verwilderd’ groen, de Kweek, moeten we niet krampachtig behouden maar ik vind het belangrijk om ruimte te vinden om te kunnen veranderen, zoals in dit geval voor de bouw van kleine woningen voor alleenstaande ouderen”. Ambities? Nee, ze vindt zichzelf niet geschikt voor de politiek!