Tradities

Eigenlijk wilden we de eerste dag al smullen, maar dat hebben we niet gered. Op zaterdag 23 maart was het dan eindelijk zover. Poffertjes, met een glas chocomelk. Onze zoon van 7 bestelt wafels. Dat blijkt strategisch een goede keuze. De meeste mensen bestellen namelijk poffertjes, waardoor hij snel kan beginnen aan zijn wafels. Tegen de tijd dat onze poffertjes worden geserveerd biedt de kleine wijsneus ons nog snel een hapje aan van zijn wafel, althans wat daar van over is, in ruil voor een poffertje. Het ritueel eindigt dat hij gezellig meeprikt van onze poffertjes en die uitgebreid dipt in boter en poedersuiker. Een smakelijke traditie die gemakkelijk door de volgende generatie wordt overgenomen.

Bas ­Holshuijsen, voorzitter

Dit artikel is afkomstig uit Kwartaalbericht 148 [2019-2]. Leden van de Historische Kring Laren ontvangen het kleurrijke glossy magazine 4 keer per jaar. U kunt hier lid worden. Losse nummers zijn à € 4 per stuk in de Lindenhoeve te koop, zolang de voorraad strekt.

Een traditie van vieren lijkt relatief eenvoudig stand te houden. ‘Vieren’ betekent volgens de Van Dale feestelijk doorbrengen of gedenken. Zoals je verjaardag vieren, of oud en nieuw. De meeste mensen houden wel van een feestje en doen daaraan opgewekt mee. Het is jammer als dat soort tradities verdwijnen, zoals het vieren van carnaval in Laren, maar onoverkomelijk lijkt mij dat niet. En van sommige vieringen vind ik het helemaal niet erg dat die uit het dorp verdwenen zijn, zoals het vieren van Luilak.

Hoe anders is het met de traditie van herdenken. Het lijkt wel of herinneringen vervagen en verworvenheden na verloop van tijd als vanzelfsprekend worden beschouwd. Dan rijst de vraag hoe lang we nog met herdenken doorgaan. Dat is met de Nationale Dodenherdenking niet anders. Daarbij draait de discussie vooral over de vraag wie herdacht worden. Naast de vraag of Duitse slachtoffers en Nederlandse ‘collaborateurs’ al dan niet herdacht moeten worden klinkt het verwijt dat de herdenking te wit is. Er  bestaat om die reden zelfs de actiegroep Geen 4 Mei voor Mij. 

Het baart mij zorgen dat de Nationale Dodenherdenking geen vanzelfsprekendheid is, althans onderwerp van discussie is geworden. In de huidige tijd zien we nationalisme terugkeren. We zien grootmachten denken in termen van invloedssferen en protectionisme. De Tweede Wereldoorlog toont waar dat potentieel toe kan leiden en dat wij daar constant waakzaam voor moeten zijn. 

Dat maakt voor mij de oproep in het Larens Journaal van de scholieren van Laar & Berg tot het herdenken van de vermoorde Joodse kinderen en vier stafleden van de Bergstichting zo bijzonder. De lokale geschiedenis van de Bergstichting verbindt ons dorp, in het bijzonder de scholieren, met het grote verhaal van de Tweede Wereldoorlog in Europa. Aan de Langsakker was ook dit jaar, op 17 april, een bijeenkomst in de aula van de scholengemeenschap. Aansluitend werd de plechtigheid voortgezet bij het Monument voor de Joodse Kinderen.

Na de lente komt de zomer en is het tijd voor de viering van het Sint Jansfeest. Ik kijk daar naar uit en ga alvast op zoek naar mijn heggenschaar.