Mijn oude buurt
Ik werd geboren in Huizen, ging met mijn ouders in 1945 verhuizen naar Amsterdam en kwam in 1946 in Laren wonen. In Huizen woonden we bijna aan het IJsselmeer aan de rand van het dorp. In Amsterdam kwamen we in een donkere straat te wonen. Als je dan naar Laren verhuist, waar zoveel groen is dan kun je alleen maar dolgelukkig zijn. En dat was ik zeer zeker.
Dit artikel is afkomstig uit Kwartaalbericht 112 [2010-2]. Leden van de Historische Kring Laren ontvangen het kleurrijke glossy magazine 4 keer per jaar. U kunt hier lid worden. Losse nummers zijn à € 4 per stuk in de Lindenhoeve te koop, zolang de voorraad strekt.
Bep De Boer
We vestigden ons aan de Dammaat nr. 1. Een lief straatje en een fijne buurt. Naast ons op nr. 1a woonde een ongetrouwde dame, juffrouw Bakker. Een lief mens maar erg op zichzelf. Veel contact hadden we niet met haar. Dat hadden we wel met onze buren naast ons op nr. 3. Dat waren Gijs Wikkerman en zijn vrouw Bertha. Toen Gijs zijn vrouw was overleden is hij met Bertha getrouwd. Gijs was een echte Laarder met veel humor. Iedere avond liep Gijs met zijn hondje Kitty naar de Brink, dan stond hij even te kijken bij café “t Bonte Paard”, kauwde zijn pruimpje, en zei na een paar minuten tegen zijn hondje: “Kom Kitty, we gaan naar huis, ‘k ga naar me nest”.
Hij slofte hij weer naar huis en ging slapen. Gijs werkte in de bouw en had zijn rust hard nodig. Toen het daags voor Sint Jan was kwam Gijs bij mijn vader en vertelde dat het de gewoonte was in Laren om je heg te knippen vóór Sint Jan. En dat deed mijn vader dan natuurlijk ook, en nog steeds houd ik me aan die (goede) gewoonte.
De Dammaat was toen nog een lang grindpad en zaterdags werd de straat keurig geharkt voor de zondag. Op nr. 5 woonde de familie van Aken. Jan van Aken, van beroep huisschilder, woonde hier met zijn zoons Ben, Bep en Theo en dochters Tinie en Gerrie. Op nr. 7 woonden Karel Lauer die getrouwd was met Tinie, de dochter van Jan van Aken. Dochter Gerrie is getrouwd met Piet van de Leemkolk, zij woonden tegenover ons op nr. 4. Op nr. 2 woonde Gert de Boer, de kolenboer. Aan de Dammaat woonden geen kinderen waar ik mee optrok, wel aan de Nieuwlarenweg en de Bij den Toren. Aan de Nieuwlarenweg woonde Anton de Boer. Hij woonde bij zijn grootmoeder. In de lange rij huisjes woonde helemaal achteraan het gezin van schoenmaker Willem Ligter. Aan de Bij den Toren woonde o.a. De huisschilder Van de Water, en een stukje verder was de Was- en Strijkinrichting van de familie Hecker gevestigd. Weer iets verder woonde Marie Greefkes. Zij had een stencil- drukkerij aan de Naarderstraat, het pand waar nu de Laarder Courant De Bel in is gevestigd.
Die kinderen waren: Gerda Ligter, Anton de Boer, die bij zijn oma woonde, Anton Calis en zijn zus van Bij den Toren en misschien nog wel een paar, maar die namen ben ik vergeten. ‘s Avonds na het eten kwamen de kinderen uit de buurt bij elkaar en gingen spelletjes doen, zoals b.v. verstoppertje.
Er waren toen nog geen uniforme vuilnisbakken, dus iedereen had zelf een bak waar hij/zij het huisvuil in bewaarde. Zo ook bij de familie Hecker. Achter het huis stond een grote bus met een deksel, daarin verstopte ik me. Na een poosje werd het deksel opgetild en kreeg ik een bak aardappelschillen op m’n hoofd. Ik schrok, maar ook meneer Hecker schrok zich een rotje. Hij duwde de bus omver, ik kroop er uit en kreeg een schop onder m’n achterste. Ook gingen we wel eens bij Marie Greefkes luisteren als het schuifraam een stukje open stond. Zij gaf les in Esperanto en dat vonden we hartstikke spannend. Mijn broer Teun, die veel jonger is dan ik, kwam graag bij buurman Jan van Aken. Als de buurman aardappelen ging schillen dan mocht mijn broer de geschilde piepers in de emmer water gooien. En dan zei de buurman: “harder Teun”, het water spatte dan alle kanten op en hadden ze allebei grote pret. Zijn vrouw zei dan: “Man, man, wat ben je toch ook nog een keind”. Ook ging hij graag bij Bertus Smit kijken. Die woonde een stukje verder aan de Dammaat en werkte bij de omroep. Voor mijn broer was Bertus de radioman. We hebben er niet lang gewoond, maar die korte periode dat we aan de Dammaat woonden, was heel plezierig.
Rectificatie
Zoals gepubliceerd in Kwartaalbericht 113: In mijn verhaal over’ Mijn oude buurt’ in het vorige nummer schrijf ik over de familie Hecker. Dat is fout, dat moet zijn de familie Hessels. Hans Hecker vertelde me dat er geen familie van hem aan de “Bij den Toren” heeft gewoond. Na wat spitwerk ontdekte ik dat ik er naast heb gezeten en dat het niet Hecker maar Hessels moet zijn. Excuus voor de fout.
Bep (G.L.) De Boer