In Memoriam: Dr Willem Antonius Boekelman (1926-2017)
Hoewel ik heel weinig contact heb gehad met ‘dokter Boekelman’, en dat pas sinds 2015, ben ik bijzonder geraakt door zijn overlijden. Die enkele contacten betroffen onze historische belangstelling.
Dit artikel is afkomstig uit Kwartaalbericht 140 [2017-2]. Leden van de Historische Kring Laren ontvangen het kleurrijke glossy magazine 4 keer per jaar. U kunt hier lid worden. Losse nummers zijn à € 4 per stuk in de Lindenhoeve te koop, zolang de voorraad strekt.
Jaap Groeneveld, Eemnes
Willem Antonius Boekelman, Wim voor zijn allernaasten, werd te Utrecht geboren op 25 oktober 1926 als zoon van A.J. (Anton) Boekelman en H.L.V. (Virginie) Krone. In de traditie van zijn vader en zijn gelijknamige grootvader ging hij medicijnen studeren en zich specialiseren in de interne geneeskunde. Hij rondde in 1958 zijn studie af met het proefschrift Erythrocytennatrium en schildklierfunctie. Zijn professionele loopbaan lag in het Sint-Jansziekenhuis te Laren, waar hij in 1959 in dienst trad en in 1989 met pensioen ging. Uit hoofde van zijn functie werd hij medisch leider van de Bloedtransfusiedienst van de afdeling Laren-Blaricum-Eemnes van het Rode Kruis. Hij was in 1969 en 1970 tevens waarnemend geneesheer-directeur van het ziekenhuis, dat toen ook nauw ging samenwerken met het ziekenhuis Hoog-Laren, op de plaats waar later ziekenhuis Gooi-Noord zou verrijzen. In 1970 werd hij bij de oprichting secretaris-penningmeester van de Stichting Samenwerkende Gooise Ziekenhuizen. Hij is niet meer mee gegaan naar Gooi-Noord dat in 1990 werd geopend.
Het gezin Boekelman met drie kinderen woonde eerst op Slangenweg 35, maar in 1969 werd een bouwplan gemaakt om een architectonisch moderne villa te bouwen, Zevenenderdrift 75, waar Wim na het overlijden van zijn vrouw, Valence Pinckaers (1928-2013), alleen zou blijven wonen. Een aantal herenfietsen bij de deur, een eeuwig brandende leeslamp en een blaffende hond, die aansloeg met een druk op de bel, moesten ongenode gasten afweren.
Mijn enige bezoek aan dokter Boekelman in 2013 betrof een door hem aangeboden videofragment van de sneeuwstorm van 1963 in Eemnes voor een tentoonstelling daarover in de Oudheidkamer aldaar. Toen leerde ik de persoon kennen achter het boekje De Leeuwenpalen in het Gooi (1985), waarin ik mij in 2004 had verdiept in verband met de geschiedenis achter die palen en vooral de grenzen. Wij hebben daarover kort van gedachten gewisseld onder het genot van een kop koffie. Mij trof zijn vriendelijkheid. Zijn bescheidenheid viel mij pas later op toen ik bij toeval in 2015 ervoer van zijn grote belangstelling voor en bedrevenheid in het vertalen van oude Latijnse teksten. In dat jaar werd zijn vertaling van Lambertus Hortensius’ De ondergang van Naarden uitgegeven. Hij verbeterde op basis van de oorspronkelijke handschriften de slechte vertaling van Peerlkamp, die de Naardense geschiedschrijving lang had gedomineerd; een monnikenwerk.
Dokter Boekelman bleek op die wijze al meer vertaald en uitgegeven te hebben: Mondrágon: Spaans kolonel tijdens de Tachtigjarige oorlog (1997), Het beleg van Grol [Groenlo] in 1627 door Hugo Grotius (2006, 2015), Het beleg van Leuven door Frederik Hendrik van Erycius Puteanus (2007), Annalen door Hugo Grotius (2014, 2015), Het beleg van Breda (1624-1625): eerste Nederlandse vertaling van Obsidio Bredana (2015). Hij gaf zijn werk in zeer beperkte oplage van enkele stuks uit. Zijn latere boekbinder, die tevens uitgever is, raakte geïnteresseerd in zijn werk zodat in 2015 drie van zijn werken een bredere kring bereikten. Hij heeft daarmee groots werk verricht waarmee hij zelf niet te koop liep.
Mijn vraagtekens bij een ander stuk tekst over de Sint-Jansverering in Laren van Hortensius uit 1564, dat ook door Peerlkamp was vertaald, voerde mij in 2015 wederom naar dokter Boekelman, zij het via de telefoon. Hij wilde mij wel helpen met de belangrijkste fragmenten die ik hem dan zou toesturen. Een tijdje later kreeg ik ze per brief vertaald terug. Anderen hebben ook eendere ervaringen, met zijn enthousiasme over de grenspalen, zijn hulpvaardigheid en plezierig in het contact. Het heeft tot dit jaar geduurd eer ik verder kon met mijn artikel over Sint Jan in Laren. Ik had nog een paar nadere vragen aan dokter Boekelman en wilde hem daarover even raadplegen. Tevens wilde ik hem deelgenoot maken van de vorderingen. De voicemail heeft hem niet meer bereikt en zijn antwoord zal ik nooit weten. Vrede zij met hem.