Effe tussedeur

Veur ‘k ’t vergeet, eerst allemaol gefulliciteerd met ongze keuningin. Ze is dan wel niet jaorig, mar dat geeft niks we kanne evegood wel feest maoke, is ’t niet? Dat doch ‘k ok en ze kanne zegge wat ze wulle, mar ‘k vein ’t ok nog een van de mooiste feeste.

Dit artikel is afkomstig uit Kwartaalbericht 132 [2015-2]. Leden van de Historische Kring Laren ontvangen het kleurrijke glossy magazine 4 keer per jaar. U kunt hier lid worden. Losse nummers zijn à € 4 per stuk in de Lindenhoeve te koop, zolang de voorraad strekt.

Bart Krijnen

Jao ik weet wel je motte in dee tijd van ’t jaor ’t weer ok ’n beetje mee emme, mar dat mos je vroger op eenendartig augustus as wullemientje jaorig was ok. Ik et ’t us ’n keer mee-emaokt dat ’t de eule dag regede dat ’t geut. Nou en ‘k mot ‘r niet an denke as de keuningin ezaad ad: ik wul me verjaordag viere op eenendartig jannewaorie midde in de weinter. ‘K wul je wel vertelle dan was de keuningin wel jaorig, mar wij nog niet. Verbeeld je is dat ‘r net as toen ze gebore wurde, ’n laog sneef laat, wat moje dan beginne? Wou je soms ringsteke met arresleee, of veur de keier wee de mooiste en grootste sneefpop kan maoke. Of met de slee van ’t oogie of de cuswaerde opslije en wee ’t wijdste komt et de eerste prijs? Nou jao as ’t zo zou weze was ’t ok nog niet zo gek, mar ‘k ou ’t toch mar liever zo we ’t nou emme. En dan emme me ok weer bevrijdingsdag. Dat geeft me altijd nog zo’n dankbaor geveul, veural as ‘k me die aokelige leste weinter weer veur de geest aol. Minse minse wat ’n arremeui toch. Dee mos ongerdeuyke, ’n aor verrekte van de honger, en as je nog ’n fiets ad, al was ’t dan met oute bangde of brokke teuynslang, mos je good euytkijke dat de deuytsers um niet steule, want dan zag je um noot gin meer verom. Toch warre d’r ok nog wel dinge waor je om lache mos. Neem nou ’t roke mar us.Dat was toch wat dat je gin eens met good fatsoon ’n pijp tebak kon opsteke. Dat alf ongsie wat je op dat bonnetje kreeg was ommers zo op. Duszat ‘r niks aorst op, dan zelluf tebak te bouwe. Nou dat zaeie en dat greuie ging nog wel, mar dan kwam pas de arremeui. De een veur de aor wist nog beter wat je d’r mee mos doon. Bij de een warre de blaoie an ’n touwetje erege en hunge , net as vroger de panhaeringe, onger ’t dak te droge. ’N aor stopte ze in ’n bus, greuf ’n gat in de paerdemestoop en leet um daer ’n paor weke zitte om te breuie. Ferremetere neumde ze dat met ’n geleerd woord. En as dan alle veurbereidinge klaer warre, kwam de grootste en gevaorlijkste ceremonie, ’t snije an de beurt. ’T mes wurde ’n paor keer langest de muur ehaold, de plank op de taofel, en dan snije. Veur de pijp oofde ’t niet zo fijn te weze, mar dee d’r sigrette van wouwe draeie moste ’t toch wel eul fijn snije. Nou je kanne me gelove of niet, mar ‘k wul je wel vertelle dat daer wel ’n paor vleuke bij evulle binne. Dan warre de blaoie weer te droog, dan ’t mes weer te stomp, en omdat ze haqost gin licht adde en niet zo good zagge wat ze deje, sneee ze nog in d’r vingers ok, en leupe ze weer ’n dag of wat met ’n dokie d’r omheen. Mar d’r warre d’r ok dee al dat gemul mar vlete veur wat ’t was en surregaot rookte. Bonedoppe met gedroogde bioeteblaoie deur mekaor en weet ‘k veul wat veur rommel ze nog meer rookte. En stinke, ’t leek gedurig wel of t’r ’n hooibarreg in de brangd sting. ’T mooiste verhaol was van ’n vrouw hier euytlaore. Op de vraog van : ho gaet ’t wel met je vaoder, zee ze, best oor, hij rookt nog as ’n schoorstee, wat ie rookt weet ‘k niet. ’T eule uis stinkt mar d’r is een veurdeel, we emme ok gin vliege.

In de jaren tachtig waren de in Larens dialect geschreven stukjes van Bart Krijnen † in de toenmalige Larense uitgave ‘De Laerbode’ uitermate populair. Aan inhoud hebben ze niets verloren, zodat wij ze met veel plezier nogmaals plaatsen. 28 van deze verhalen zijn ingesproken door Nic Vos en op CD verschenen; à € 15 bij de HKL.