Effe tussedeur
Ziezo beste minse daer binne me dan weer nae twee maonde, en ‘k zal mar meteen met de deur in huis valle, dat ‘r haost ’n haaligschennis in Laore is epleegd.
Dit artikel is afkomstig uit Kwartaalbericht 124 [2013-2]. Leden van de Historische Kring Laren ontvangen het kleurrijke glossy magazine 4 keer per jaar. U kunt hier lid worden. Losse nummers zijn à € 4 per stuk in de Lindenhoeve te koop, zolang de voorraad strekt.
Kerremus
Bart Krijnen
Nou jao, haaligschennis, ’t zou d’r haost veur deur kanne gaen. Emme ze ’t toch in d’r hoofd ehaold om de Laorese kerremus ’n week laoter te laete beginne as gewoon. Daeran ka’je toch zien dat ze eulemaol gin weet meer emme teugeswoordig. Wee doot ‘r nou zo raor. Da’s in al d’r eeuvighaad nog noot ebeurd. De eerste Maondag in Juli begon die, en daer wurde neit van of-eweke. ’t Beurde vroger mennige keer dat op Sintjansdag ’s aoves, nog veur dat de leste tone van ’t Sintjanslied wegesturreve warre, de eerste kerremuswaoges Laore al binne reje. En ’t was zellufs zo dat nae de Percessie, as ze met ze alle soep zatte te ete, de femilie beuyte alweer enooid wurde veur de Kerremus. Ik oor grootje nog zegge teuge Aolemeut euyt Bussum as dee ’s aoves nae ’t Lof weer met de trem op uis anging: “Jre komme met de Kerremus mar op ’n hallufdreetje hoor”. Nou mot ‘k eerst veur dee ’t neit wete effe euytlegge wat ’n hallufdreetje is. Nou dat was aagelijk ’n gewone theevesite van vrouwe onger mekaor omdat ‘r eh… beveurbeeld een jaorig was eweest, of eh… zo as ‘k al zee, met de kerremus. Zo rond ’n uur of hallufdree dronke ze dan ’n kommetje thee met, as ’t lije kon, ’n kokie d’r bij. En as dat dan ok nog ‘r us Gooisemoppe warre bij Jaon van Laor vandaon, was ’t eulemaol veur mekaor, want dee warre toch wel zo lekker. Mar daer bleef ’t netuurlijk neit bij, wel nee, d’r kwam ok nog ’n slukkie an te pas. Nee, gin starreke drank netuurlijk, bi’je nou eulemaol mal, mar ’n brangdewijntje met seuyker, ’n affecaotje, of ’n glaosie boerejonges, nou dee ginge d’r met smaok in. En denk t’r om dat ‘r onger ’t reure en lepele in dat glaosie eul wat ofepraot wurde oor, en eer ze ’n paor uur laoter weer op uis an ginge warre ze weer eul wat wijzer ewurde. Nou, dat warre nou van die mooie taffereeltjes dee zich vroger in Laore ofspeulde. Mar Aolemeut zou nou, as ze nog leefde, van ’n kouwe kerremus thuis-ekeume weze. D’r was ommers in die week niks te doon in Laore. Trouwes eh…’r warre d’r nog meer hoor dee de plank mis-esleuge emme. Dee ok edocht adde, mooi veur mekaor; eerst Sintjan, ’s weeks t’r op met de keier naer de kerremus en dan op vecantie. Mar net zo’k al zee, ze zatte d’r mooi naest. Gelukkig was nog neit alles verleure, want ze zalle d’r schaoi wel in-ehaold emme op de Blarrecommer kerremus. En dat wul ‘k je wel zegge, zonger ongze kerremus te kurt te doon, dat ’t daer ok good kerremus houwe is. ’t Is wel neit zo groot as bij ongs, mar dat ooft ok neit, ’t is t’r gezellig, en da’s ’t veurnaemste. Mar om op ongze kerremus verom te komme, ze hadde een mooi ding staen, en dat was ’t reuzerad. As je bove was ko’je eul Laore overzien. En weet je wat veur de Laoders nou ’t mooiste was van dat ding? Ze konne ’t ziekehuis, veur dat’r wat aorst mee edaen wurdt, nou ok us van bove-of zien. Ze denke in Laore toch ok an alles nei?.
In de jaren tachtig waren de in Larens dialect geschreven stukjes van Bart Krijnen ? in de toenmalige Larense uitgave ‘De Laerbode’ uitermate populair. Aan inhoud hebben ze niets verloren zodat wij ze met veel plezier nogmaals plaatsen.