De Mauvevijver

De Mauvevijver, welke Laarder kent die niet? In mijn schooltijd vroegen kinderen uit de buurt of ik mee ging om te gaan zwemmen in “De Hut van Mie”. Zo werd de vijver algemeen genoemd. Daar ik nog niet zo lang in Laren woonde, begreep ik ze niet, ik vond het maar gek om te gaan zwemmen in een hut. Uit nieuwsgierigheid ben ik toch meegegaan en ontdekte dat vijver en hut twee heel aparte dingen waren. Maar goed, die vijver was er tenminste nog in die jaren (1946-1947), want het had heel anders kunnen lopen.

Dit artikel is afkomstig uit Kwartaalbericht 85 [2003-3]. Leden van de Historische Kring Laren ontvangen het kleurrijke glossy magazine 4 keer per jaar. U kunt hier lid worden. Losse nummers zijn à € 4 per stuk in de Lindenhoeve te koop, zolang de voorraad strekt.

In 1936 kwam de gemeente Laren op het onzalige idee om de vijver maar te gaan dempen met huisvuil. De laatste paar jaren was het toch maar een modderpoel en dat vond men maar niets. Als de vijver was volgestort met huisvuil dan zou men alles bedekken met zwarte grond en zou het een plantsoen worden.

En al was het dan al een hele poos een modderpoel, bij de Laarders kwam dit hard aan. Niet meer met de kinderen spelen in het zand, af en toe in het water, dat kon niet waar zijn. Voor de jeugd was het een populaire “badplaats”.

En toen kwamen de protesten. Er was er zelfs één in dichtvorm:

Behoud den Mauve-vijver

Er is hier een plas
Waar eens water in was
(Was ‘t thans maar een plas
Waar water in was).
Maar het water dat er was
Verdween alras
En wat bleef er nu over van die arme plas?

De kikkers konden haast niet meer kwaken
Begonnen jammerklachten te slaken
De kinderen mochten geen pootje meer baden
Slechts hondjes mochten er door waden.
De vijver, eens naar Mauve genoemd,
Is nu ten dode gedoemd!

Ach plasje
Eens was je
Zo rein en zo mooi,
Een heldere vijver in ‘t water-arme Gooi
Weerspieg’lend het blauw
en het wit en het grauw
De drijvende wolken

Een stukje hemel
Vol bont gewemel
Omlijst door dennen
0, kleinste der vennen
Het spiegeltje bij de Hut van Mie
Een brokje natuur vol poëzie!!!

Ik word weemoedig als ik ga bedenken
Dat de gemeente ons hier een plantsoentje wil schenken!
Heb je ooit zoiets banaals gehoord!!!
Een plantsoentje in een schildersoord!!!
In plaats van water, wolken en zand
Met een bankje aan de wallekant.

Waar de kinderen bootjes lieten varen
En je ‘s-avonds naar de maan kon staren!
Op Larinezen, verhoedt dit kwaad
Komt allen op, eer ‘t is te laat!
Laat de plas uitdiepen door jongen en ouden
Laat Laren zijn MAUVEVIJVER behouden.

Wie de dichter was, weet ik niet. Zijn/haar initialen waren E.S. Er kwamen steeds meer protesten. Ook het bestuur van de Vereniging van Beeldende Kunstenaars Laren/Blaricum was het niet eens met de plannen van de gemeente en schreven een lange protestbrief naar de heer Ir. H. Burdet, rentmeester van het Goois Natuurreservaat.

En dat had succes. Naar aanleiding van die brief kwamen in november 1936 de heren David Schulman, voorzitter van de Vereniging van Beeldende Kunstenaars, de heer Ir. H. Burdet en de Larense burgemeester Van Nispen tot Sevenaer bij elkaar en maakten plannen om “den vijver weer in goeden staat te brengen”. En dat was nou juist de bedoeling. De jeugd kon het jaar daarna in de zomer weer naar hartelust pootje baden en in het zand spelen. Zo zie je maar dat protesteren toch zijn nut heeft!

Bep De Boer