Co Breman
Ahasverus Jacobus Breman werd op 7 december 1865 te Zwolle geboren. Zijn vader was architect, maar overleed toen Co nog slechts negen jaar oud was. Zijn voogden meenden dat de jongen voor een artistiek beroep moest worden opgeleid. Dus ging hij toen hij de leeftijd daarvoor had naar de schilder- en tekenschool van J.H. Huibers in Zwolle. Hij behaalde de akte M.O. tekenen. Vervolgens ging hij werken in decoratie-ateliers in Brussel, waar hij dit vak grondig leerde en waar hij vriendschap sloot met Douwe Komter. Hij was ongeveer drieëntwintig jaar toen hij 4 jaar ging studeren aan de academie Royal des Beaux Arts en ging daarna naar Parijs.
Dit artikel is afkomstig uit Kwartaalbericht 89 [2004-3]. Leden van de Historische Kring Laren ontvangen het kleurrijke glossy magazine 4 keer per jaar. U kunt hier lid worden. Losse nummers zijn à € 4 per stuk in de Lindenhoeve te koop, zolang de voorraad strekt.
Villa “Sonnenwijck”
Later kreeg hij een opdracht voor decoraties voor de wereldtentoonstelling in Amsterdam, die hij uitvoerde met Derk Meeles, Beumer en enkele Belgische vrienden. In Amsterdam werd hij lid van St. Lucas. Hij kwam in 1897 naar het Gooi, waarschijnlijk door de enthousiaste verhalen daarover van verschillende Amsterdamse schildersvrienden die daar werkten. Hij huurde daar de “Oude Brouwerij” in Blaricum aan de Torenlaan 7 in Blaricum met Derk Meeles, de later overleden Elias en Douwe Komter, zijn vroegere studiegenoot. Zij leidden daar een vrolijk en zorgeloos bohemien leven, werkten hard, maar hielden ook bijzondere artiestenfeesten. Op die feesten stelde Co Breman aan zijn gasten bepaalde eisen. Zij moesten bijv. verschijnen in pilo-pak met flambard op en klompen aan! Die klompen waren vooral in de herfst- en wintertijd wel echte noodzaak, want – de Blaricumse wegen waren toen ware modderpoelen!
Na ongeveer anderhalf jaar hadden zij het in “De Brouwerij” wel gezien en Breman huurde een huisje naast de boerderij van Mie Tak. De eet- en drinkpartijen van de vrolijke vrienden gingen evenwel onverdroten door. Van Beever kwam er vaak en later ook Simon Garf, Donker, Jaap Dooijewaard met zijn vriend Siedenburg en anderen. Derk Meeles had daarbij vaak de leiding omdat hij zo’n goede kok was!
Natuurlijk behoorden Co Breman en zijn vrienden ook tot de vaste bezoekers van het ‘Kroegje’ van Jan Hamdorff. Ook tijdens zijn verblijf in het Gooi heeft Co Breman nog verscheidene, belangrijke decoratieve opdrachten uitgevoerd, maar hij ging zich toch steeds meer op de vrije schilderkunst toeleggen.
Hij exposeerde zijn werken regelmatig op de tentoonstellingen van ‘De Tien’, de Gooise schildersclub, waarvan hij secretaris is geweest en had veel succes. Op een van deze tentoonstellingen in Amsterdam verkocht hij eens tot zijn grote verbazing al zijn werken! Zij bleken te zijn opgekocht door een violist Max Mossel, die er in Schotland zaken mee dacht te kunnen doen! Dit mislukte en een zekere Hamburger nam toen de hele collectie van hem over en startte daarmee een kunsthandel. Breman heeft daarna nog jarenlang aan hem verkocht. Veel moeite met verkoop schijnt hij niet gehad te hebben. Ook heeft hij in het buitenland exposities gehad, onder andere Madrid, Berlijn, Londen, San Francisco en Glasgow. Er hangen werken van hem in Musea te Madrid, Berlijn en Dordrecht.
Hij schilderde in heldere kleuren en met veel zonnige effecten, vaardige en knap doorwerkte voorstellingen van vooral interieurs, boerderijen, mensen en landschappen, opgebouwd in een zorgvuldige compositie. Samen met Hart Nibbrig behoorde Breman tot de kunstenaars die later in een pointillistische stijl schilderde. Breman nam actief deel aan het kunstenaarsleven. Hij is ruim 12 jaar voorzitter geweest van de in 1921 opgerichte schildervereniging Laren-Blaricum. Tevens werd hij in 1925 lid van de Larense schoonheidscommissie.
Co Breman stierf op 18 november 1938. Ter nagedachtenis is er in Laren een straat “Co Bremanlaan” naar hem genoemd. Hij ligt begraven op het St. Janskerkhof te Laren.
Meer info over Larense kunstenaars op www.devalk.com/kunstenaars en Wikipedia
