Effe tussedeur
Nee ik kan d’r niks an doon, mar as ’t zo teuge aande october loopt en alderhaalige en alderziele as eerste op de klender staen veur november, wurdt ‘k ’n beetje weemeuieg. Is ’t dan ok nog zo’n dreuylerige dag en laat’r ’n dikke laog blaoie, dan wurdt ’n mins eulemaol kregelig. Ze wiste vroger percies waor ze de zukke daoge moste plaetse, paose in ’t veurjaor en alderziele in ’t naejaor.
Bart Krijnen
En as de netuur om zo te zegge ofsterft, stae jr d’r wel ‘r us effe bij stil wee d’r van ’t jaor weg-edreuge binne. Tel mar niet want je binne zo in de lurre, ’t zinne d’r eul wat. Jao teugeswoordig he-jr daer niet zo’n arreg in, ’t mot al ’n gooie bekende weze, of ’t et in de krant estaen, mar aorst is ’n mins al dood en begreuve eer je ’t oort. Ho mennige hoor je niet, ís tee dood, ik et ‘r niks van ehoord. ’t Gaet ok allemaol zo gauw teugeswoordig, d’r luied ’n klok, de lijkauto rijdt veur de kerk, dan volgt de euytvaert. ’n Uur laoter dezellufde ceremonie, mar dan aorstom, de draogers lope nog mee tot an de weg, dan instappe en op ’t kerkhof an. Nou da’s alles wat je van de begraofenis kan zien in ’t darp. En nou wul ‘k eulemaol niet zegge dat ze ’t niet stichtelijk doon, o nee mar ’t is aorst as vroger. Was t’r ’n dooie dan leup Gijs de Wit de anspreker met ze steek op deur ’t darp met ’n zwart book in z’n angde om hier en daer te gaen zegge wee d’r dood was. Dab vreuge de minse an mekaor, wee zou d’r dood weze, Gijs leup met booie in ’t darp. Nou ’t mos al raor gaen as ’s aoves eul Laore niet wist wee ’t was. Dree aovede wurde d’r in de kerk de Rozekrangs eleze en ok nog vijf Ongze Vaoders en vijf Wees gegroete met euytgestrekte narreme veur de gelovige ziele in ’t vaogevuur. Dat was ’n mooi gezicht, de een zat met ze narreme hoog in de lucht en aore soms wat ouwere minse houde ze mar zo’n beetje veur d’r euyt. Met de begraofenis wurde de dooie deur zes draogers op de baer naer de kerk edreuge, mar nae de euytvaert kwam de rouwkoets veurrije. Nou dat was me toch ’n mooi ding, an weerskangte zatte glimmige zullevere langtaeres met brangdede kaerse, twee mooie paerde d’r veur met zwarte pleuyme en op de bok de koetsier met ’n steek op. En zo ginge ze stapvoots naer ’t kerkhof. Nou da’s eul wat aorst as zo’n auto met een zwart vlaggetje. Mar al is dat nou ’n beetje ’n droevig verhaoltje je motte niet denke dat alle begraofenisse zo droevig warre. Wel nee, me moeder vertelde dat ze as klaan maasie bij de kerk sting te dangse omdat grootje dood was en ze in ’n rijteuygie mocht zitte. Ze vongd ’t zo mooi dat ze teuge d’r moeder zee, ging grootje marrege mar weer dood.
In de jaren 80 waren de in Larens dialect geschreven stukjes van Bart Krijnen in de ‘Laerbode’ uitermate populair. Aan inhoud hebben ze niets verloren zodat wij ze met veel plezier nogmaals plaatsen.