Oud-bestuurslid John de Mulder

Oud-bestuurslid John de Mulder

John de Mulder, makelaar te Laren en acht jaar bestuurslid van de Historische Kring, vindt zeker niet dat vroeger alles beter was dan nu, maar kan toch met smaak vertellen over een tijd waarin, ook in Laren, de omgangsvormen nog gemoedelijk waren. “Toen we ons vestigden in Laren waren we één van de eerste makelaars in een winkelpand. We deden nooit papieren opdrachten, als we iemand niet vertrouwden namen we van zo’n persoon gewoon geen opdracht aan,” zegt John. Nu is dat anders en we zijn verplicht met contracten te werken, maar hij moet af en toe terugdenken aan de uitspraak van een oude relatie: “Als het mannetje niet goed is, is het papiertje ook niet goed.”

Dit artikel is afkomstig uit Kwartaalbericht 139 [2017-1]. Leden van de Historische Kring Laren ontvangen het kleurrijke glossy magazine 4 keer per jaar. U kunt hier lid worden. Losse nummers zijn à € 4 per stuk in de Lindenhoeve te koop, zolang de voorraad strekt.

April 1966

Wim Keizer & Hans Schaapherder

Makelaar met interesse in antiek, geschiedenis en mensen

Met “we” bedoelt hij zijn vrouw Janny en zichzelf. Hun website vermeldt: “Makelaars­kantoor J.A. de Mulder is opgericht in 1963 en heeft sindsdien als onafhankelijk kantoor o.a. in NVM-verband actief meegeholpen om het beroep van makelaar in onroerende goederen op een hoger niveau te brengen.” En: “Van maandag tot en met zaterdag is ons kleine team altijd beschikbaar voor informatie of een oriënterend gesprek.”
John: “We werken allebei nog, niet omdat het financieel noodzakelijk is, maar omdat we het leuk vinden. In mijn jonge jaren, toen ik nog in Huizen woonde, vond ik het prettig om in Laren te komen. In Huizen mocht niets op zondag, maar hier in Laren was sfeer, er waren kunstenaars, violisten en schilders en je kon naar Het Bonte Paard of de Boerenhofstede, waar nu Loetje zit. Als jongeman van 18,19, 20 voelde ik mij aangetrokken tot vrolijkheid, een beetje lol trappen, een beetje drinken. Alles heeft z’n tijd. Ook deze tijd is wel leuk, maar je moet die leuke dingen er zelf uitpikken en geen dingen doen waar je geen plezier aan beleeft.”

Afkomst
Op 25-jarige leeftijd begonnen als makelaar en afkomstig uit Huizen. Kom je ook oorspronkelijk uit het Gooi?
John: “Nee, ik ben geboren in Halfweg. Het was in de crisistijd en bouwers konden hun huizen niet kwijt. Maar als ze bewoond waren, ging verkoop beter en mijn ouders zijn daar toen gaan wonen, omdat het voor een jaar gratis was.” Na Halfweg, nog voor de oorlog, kwam het gezin (vader, moeder, John en z’n oudere zusje) in Amsterdam, waar John in het Wilhelmina Gasthuis heeft gelegen met een dubbele longontsteking. “Er was toen geen penicilline, ik heb het overleefd”. In de oorlog verhuisden ze naar Bussum, Karbouwstraat 45. “Leuk is dat ik dat huis later als makelaar een keer verkocht heb. En weet je waarom de straat zo heet en er ook een Bison- en Wisentstraat zijn? Omdat daar een leerfabriek heeft gestaan. Die is voor de oorlog afgebrand en de hele omgeving stond te juichen, want de stank van die fabriek was niet te harden.” Na de oorlog werd een huis in Huizen betrokken, maar omdat het nogal afgelegen lag, vond hij het saai, te meer daar z’n hart meer uitging naar plaatsen als Laren.

Makelaar geworden
“Ik besloot een opleiding tot makelaar te volgen en haalde in 1961 m’n papiertje. Je moest daarna een test doen bij de Kamer van Koophandel, die door andere makelaars werd beoordeeld. Maar er waren nauwelijks nog criteria, later werd dat wel anders. Ik ben begonnen in Huizen, maar na een jaartje kwam ik met Janny, met wie ik trouwde, naar Laren. Janny werkte bij de bank waar ik een rekening had, ik kende haar al vanaf haar twaalfde.”
De eerste jaren waren niet makkelijk zo vertelt John, want de zittende makelaars hadden geen behoefte aan een nieuwe concurrent. Hij deed eerst allerlei klussen erbij, zoals ’s avonds en ‘s nachts werken in het restaurant van het Rijksmuseum, waarvan een schoolvriendje de eigenaar was. Janny en hij kregen snel twee kinderen, een jongen, Robert, en een paar jaar later een meisje, Janine. “Als ik dan zaterdagmiddag moe de trap op kwam en daar een jongetje en een meisje stonden te roepen ‘hallo papa’, dan voelde ik me hartstikke gelukkig.”

Taxaties onroerend goed
De jaren zestig waren in de makelaardij nog geen vetpot, in de jaren zeventig kwam er meer groei, maar in het derde kwartaal van 1978 was er een crisis die ook een vreselijke klap betekende voor het onroerend goed. Huizen die eerst nog zeven ton (in guldens) deden, leverden daarna niet meer dan drie ton op.
In die jaren kreeg John van de gemeente de opdracht alle panden te taxeren in verband met komst van de onroerendgoedbelasting, nu onroerendezaakbelasting (OZB) geheten. Uit die tijd heeft hij nog leuke anekdotes. Zo kwam hij na een klacht over de taxatie voor de tweede keer bij iemand, die bij de gemeente ging klagen dat ze de eerste keer zo’n aardige kerel had gestuurd en de tweede keer een onhebbelijke, onbetrouwbare vent. “Met Piet Hilhorst, toen mijn contactpersoon bij de gemeente, hebben we er smakelijk om gelachen.” Ook was er een klacht van iemand, nog wel een raadslid, die naast een veldje van de Stichting Oude Landbouwgewassen woonde. Hij vond dat zijn huis te hoog getaxeerd was, omdat er mais was opgekomen. Maar dat beïnvloedt niet de waarde van een huis.

Mondaine plaats
Hoe heb je Laren al die jaren ervaren?
John: “Toen we hier pas woonden met twee jonge kindjes, waarschuwde een achterbuurvrouw ons dat Laren een mondaine plaats is, waar mensen met geld wonen, maar waar veel vrouwen steeds andere achternamen krijgen. Maar ik voelde me, zoals ik zei, aangetrokken tot het artistieke, de kunstenaars. Zo ben ik bevriend geraakt met Bob ten Hoope. Maar Laren is wel veranderd, toen wij begonnen ging alles gemoedelijk en nu is het allemaal zakelijker, met veel meer mensen van buiten. Ik ben bevriend geraakt met oude families die ik als klant kreeg. En dat breidde zich verder uit. Via, via kregen we meer opdrachten. Zo heb ik een enorm landgoed aan de Drift kunnen verkopen. Daar was een zwembad bij, waar onze kinderen altijd mochten zwemmen. Het is het grootste landgoed dat ik ooit verkocht heb. Het dossier heb ik nog lang bewaard. We bewaren dossiers meestal zo’n vijftien tot twintig jaar. Ik heb honderden objecten gedaan, dus moet je op een gegeven moment dingen wegdoen, want anders zouden we twee keer zo veel ruimte nodig hebben gehad. Janny en ik vormen echt een goed team, we hebben het altijd samen gedaan, behalve een korte periode waarin we er een administratieve kracht bij hadden. Maar nu gaat alles via de computer. Janny vult me aan, zij is een echtgenote die zeer behoudend is en die wenst dat alle hypotheken zijn afgelost. Zij doet de boekhouding en spaart het geld.”

25 jaar makelaar in 1988: Overhandiging van het makelaarsstafje door dhr. Koudijs, destijds bestuurslid NVM afd. ‘t Gooi.

Echte Laarders
Waarom ben je lid geworden van het HKL-bestuur? John antwoordt dat hij altijd erg geïnteresseerd is geweest in kunst en antiek. “Niet dat ik dat verwachtte bij de HKL, maar ik wilde vooral de echte Laarders eens ontmoeten, de boeren, de wevers en niet alleen mensen met dubbele achternamen. Want die echte Laarders kwam ik in mijn werk niet zo vaak tegen.” Dan stapt hij toch eerst over op het antiek en laat hij mooie foto’s zien van antieke klokken, uit het begin van de Empiretijd. “Het leukst vind ik de verhalen achter die klokken. De Empirestijl kwam op als een huiselijke tijd, na de Franse revolutie. Een heleboel klokken zijn gebaseerd op boeken, zoals bijvoorbeeld Robinsin Crusoe, met Vrijdag. In Frankrijk waren al donkere mensen en ook daar zijn klokken van, zoals een zwarte man met een hoed.”

Aangename herinneringen aan de vriendschap met Bob ten Hoope zoals dit zicht op Florence, Italië.

Verhaal erachter
Terugkerend van de klokken naar de mensen, zegt John behalve veel prima mensen ook wel eens personen te hebben binnengekregen die hij liever naar de concurrent zag gaan. John vertelt dat als hij door Laren loopt achter alle huizen en mensen met wie hij te maken kreeg wel een verhaal ziet. “Ik heb daar emoties bij, het ging me nooit alleen om het zakelijke, ik wilde mensen ook behoeden voor verkeerde besluiten.” In dat verband waarschuwt John voor overmoedigheid. “De hypotheekrente is nu laag, maar zal heus wel weer stijgen, terwijl huizenprijzen kunnen dalen.”

Niet willen missen
Over zijn tijd bij het HKL-bestuur, waarin John de contactpersoon voor de redactie van het Kwartaalbericht was en ook openlijk sprak over tegenslagen, zegt hij: “Ik heb hierdoor andere Laarders leren kennen dan die ik alleen als makelaar ontmoette. Ik ben anders naar Laren gaan kijken en ik had dit niet willen missen.”