Onbekommerde jeugdjaren op het Klooster
In kwartaalbericht 138 werd een foto gepubliceerd waarop drie kinderen staan afgebeeld elk met een bordje met daarop de woorden ‘meat’ ‘and’ ‘vegetables’. De inzender, mevrouw Loekie Stam-Reket wist niet meer wie de drager van het bordje ‘vegetables’ was. Voor mij was het direct duidelijk dat het hier ging om mijn broer Tonnie Eijlers die helaas in de jaren negentig is overleden.
Dit artikel is afkomstig uit Kwartaalbericht 140 [2017-2]. Leden van de Historische Kring Laren ontvangen het kleurrijke glossy magazine 4 keer per jaar. U kunt hier lid worden. Losse nummers zijn à € 4 per stuk in de Lindenhoeve te koop, zolang de voorraad strekt.
Henk Eijlers
De kinderen maakten deel uit van een verklede kinderoptocht welke na de oorlog werd georganiseerd door de buurtvereniging ‘Ons genoegen’ als onderdeel van de bevrijdingsfeesten welke overal in het land werden gehouden. Zelf heb ik ook aan deze optocht deelgenomen samen met Loes Beugelaar. Wij waren verkleed als Pierrot en droegen een spandoek met de tekst “Wij waren nooit lid van de Kultuurkamer” waarvan wij natuurlijk niets begrepen maar die de ouderen die zojuist de oorlog hadden meegemaakt natuurlijk wel aansprak en ook de nodige hilariteit opleverde.
Ik heb contact gezocht met mevrouw Stam en het gesprek dat ik met haar had maakte zo veel los dat ik besloot om wat herinneringen aan mijn prille jeugdjaren op het Klooster op te schrijven. Ik ben geboren in januari 1939 in Amsterdam en in 1940 besloten mijn ouders naar Laren te verhuizen waar het verkrijgen van een huurwoning toen geen enkel probleem vormde. Onze buren waren enerzijds de familie Beugelaar en anderzijds de familie Zwanenbeek. Daarnaast woonde de familie Reket. De jongste dochter van de familie Beugelaar, later getrouwd met Dick Kan, was een leeftijdgenoot en met haar als buurmeisje en speelkameraad ben ik opgegroeid. Met haar en haar man heb ik altijd een goed contact onderhouden. Helaas is ze op 28 februari 2017 overleden. Aan de oorlogstijd bewaar ik veel herinneringen. Als kind was ik nooit bang, wetende dat mijn ouders altijd in de buurt waren en wat kan je dan gebeuren? Ik herinner mij nog het vallen van de fosforbommen (zie het boek ‘Schieten op de Maan’) welke bij de buren insloegen en brand veroorzaakten. De hele familie Beugelaar evacueerde naar ons en wij, als kind, genoten van deze onverwachte logeerpartij. De heer Beugelaar had een melkhandel en kon tijdens de Hongerwinter blijkbaar over melkpoeder beschikken. Aangelengd met water en een smaak-essence dat ik in het dorp bij bakker Wassenaar op de Naarderstraat moest halen, maakte hij met mijn vader een soort smeerseltje voor op het zelfgebakken en meestal van matige kwaliteit brood.
Ik kan me niet herinneren of ik als kind echt honger heb geleden maar je wist natuurlijk niet beter. Pas na de oorlog maakte ik, zoals iedereen voor het eerst, kennis met bananen en sinaasappels. Spannend waren ook de dagen dat de Duitsers razzia hielden. Natuurlijk waren de vaders en oudere broers al gevlucht, zij hielden zich schuil in de polder van Eemnes. Als het gevaar was geweken werd Wijnie Beugelaar op de fiets naar de polder gestuurd waar de mannen zich schuilhielden. Ze moest een bepaald melodietje fluiten en dan wisten ze dat de kust vrij was en ze weer naar huis konden. Tijdens zo’n razzia moesten wij als kinderen zoet worden gehouden. Loekie Reket, die al wat ouder was, moest ons dan voorlezen. Gezeten in de gang bij de familie Zwanenbeek zie ik nog de grote laarzen van de Duitse soldaten die het huis doorzochten voorbij komen. Dat maakte een grote indruk op me.
Het Klooster was een kinderrijke buurt en er werd veel gedaan aan straatspelen zoals het zogenaamde ‘gallen’ waarvan de spelregels mij helaas niet meer bekend zijn. Knik keren (uppie lest jakkeren mag niet), tollen, touwtje springen en het diabolo-spel wisselden elkaar af. Een vrijgezelle oom uit Amsterdam, die zich iets meer kon permitteren, schonk ons een autoped op luchtbanden. Voor die tijd iets bijzonders. De hele buurt mocht er een rondje op rijden. Een feest als zondagmiddag de ijskar van de heer Mondfrans door de straat reed en we een ijsje van 5 cent mochten kopen.
Ik denk dat dit stukje bij veel leeftijdgenoten herinneringen zal oproepen. Schroom niet om uw eigen herinneringen eveneens aan het papier toe te vertrouwen. Misschien bevinden zich in uw oude fotoalbums ook nog foto’s die het tijdsbeeld goed weergeven en kunnen we onze herinneringen met elkaar delen.