Vrijwilliger in het zonnetje: Heleen Holshuijsen
Dat zal je dan altijd nét zien: uitgerekend op de dag dat ik met Heleen heb afgesproken om haar in het zonnetje te zetten, laat de zon zich niet echt overtuigend zien. Maar eenmaal binnen is daar niets meer van te merken, want de ontvangst door Heleen is uiterst warm en hartelijk en haar 6-jarige shih tzu-hondje Molly doet daar niet voor onder. Al krijg ik van Heleen vrijwel direct wel te horen dat ze er even goed over na heeft moeten denken of ze zich wel voor deze rubriek wilde lenen. “Want”, zegt ze, “ik doe graag en veel, maar dan wel graag anoniem…” “Nou”, denk ik glimlachend, “dan heb ik de goede. Laat maar horen!”
Dit artikel is afkomstig uit Kwartaalbericht 150 [2019-4]. Leden van de Historische Kring Laren ontvangen het kleurrijke glossy magazine 4 keer per jaar. U kunt hier lid worden. Losse nummers zijn à € 4 per stuk in de Lindenhoeve te koop, zolang de voorraad strekt.
Hein Calis
En dat gaat spontaan. Eenmaal aan de koffie vertelt Heleen enthousiast en uitgebreid over haar leven. Van de tijd dat ze haar man tijdens het dansen in Hamdorff heeft leren kennen, van hun wonen in Kortenhoef en hun komst naar Laren. Van het prettig wonen hier en de goede omgang met de buren. Hoe hun beide zonen Jan Piet en Bas hier vanaf hun schooljeugd opgroeiden, over de ziekte en het overlijden van haar man én- met zeer gepaste oma-trots – over Jim (het zevenjarig zoontje van Bas en zijn vrouw Joyce), waar zij met heel veel plezier twee middagen per week bij haar thuis op past. Ziedaar het eerste deel vrijwilligerswerk; al ziet oma dat natuurlijk niet zo.
Het brengt ons wel op het spoor van ander vrijwilligerswerk. Te beginnen met dat voor de Historische Kring. Ik had bij mezelf in stilte aangenomen dat zoon Bas, onze voorzitter, via zijn moeder bij de Kring was terechtgekomen, nadat hij in 2013 via Amsterdam weer in Laren was komen wonen.
Maar het is net andersom gegaan. Bas had zich uit interesse voor Laren en het werk van de Kring aangemeld als bestuurslid en nam daarbij ook een doe-taak op zich die hem niet direct op het lijf geschreven stond. De toenmalige voorzitter Antoinetty van den Brink schreef daarover in het herfstnummer van 2016 (nr. 137) het volgende:
“…Los van het feit dat Bas aan de bestuurstafel plaatsnam, pakte hij ook de draad – of eigenlijk de hark – op. Na een aantal jaren dat Jan Greve zo trouw en goed voor onze tuin had gezorgd, moest hij om gezondheidsredenen afscheid nemen. Bas liet er – letterlijk en figuurlijk – geen gras over groeien en bood aan deze klus over te nemen, sámen met zijn moeder Heleen (want Bas heeft de spieren, zijn moeder verstand van tuinieren)”.
Nou, dat is dan duidelijk dus ;-). En zo kwam Heleen als moeder van een vrijwilliger bij de Historische Kring. Die tuin verzorgt ze nog steeds. Ze doet dat samen met Marlies.
Daarnaast springt ze regelmatig bij in de Lindenhoeve waar dat op dat moment nodig is: koffie zetten en schenken, iets erbij bakken, gasten ontvangen op informatiebijeenkomsten. Gewoon kijken waar een helpende hand of een opmerkzaam oog nuttig of nodig is.
Eigenlijk doet ze dat haar hele leven al. Zo was ze reeds in de jaren tachtig bezorgster van Tafeltje-dek-je. En dat was voor haar veel meer dan even wat eten om de hoek schuiven. Het ging haar daarbij vooral ook om het wat aandacht schenken aan de mensen. Even een gesprekje, even kijken of alles bij de bezochte oudere nog goed was en goed ging. Door de jaren heen heeft ze dat steeds gedaan. En soms gaat ze daarin best ver.
Zo heeft ze haar hondje Molly niet zelf aangeschaft, maar een jaar geleden in huis genomen na het overlijden van een van haar vriendinnen, omdat ze dat aan die vriendin beloofd had. En momenteel bezoekt ze vrijwel iedere dag de moeder van een van haar goede vrienden een uurtje in het verzorgingshuis waar die moeder verblijft.
Zoals ze aan het begin al zei, doet ze dat alles graag en veel. “Je krijgt er ook veel voor terug”, vertelt ze me. “Je legt contacten en voelt je verbonden.” Bovendien geldt gelukkig voor haar: zo ge doet, zo ge ontmoet. Want toen ze een jaar geleden haar been brak, zorgden haar buurtbewoners ervoor dat ze die periode o.a. dankzij hun hulp goed doorkwam. Ze is blij en tevreden met zoals het nu met haar gaat en ze zit daarnaast vol met plannen naar de toekomst toe om dat goede gevoel vast te kunnen houden. Zo hoopt ze op toestemming voor haar vergevorderde plannen om haar huis zo te laten verbouwen dat het geschikt is voor drie-generatie-bewoning. Met naast mogelijkheid voor steun over en weer tevens voldoende gelegenheid en ruimte voor ieders privacy. Wij hopen met haar van harte dat dat zo gerealiseerd kan en mag worden. Én we hopen tevens dat we bij de Kring nog lang kunnen en mogen genieten van haar enthousiaste actieve inbreng.
Als ik na ruim een uur weer naar buiten ga, schijnt de zon inmiddels weer volop op de mooi onderhouden tuin, op het huis van Heleen én op de mij uitzwaaiende Heleen zelf. “Kijk”, denk ik tevreden, “in het zonnetje. Zo hoort dat!”