‘Tijden veranderen, natuurlijk óók bij De Bel’
De tijd vliegt. Het is alweer drie jaar geleden dat ik voor het laatst de deur sloot van het redactiekantoor van de Laarder Courant De Bel op de Naarderstraat 29. 32 Jaar mooie en boeiende jaren heb ik hier beleefd. En wat heb ik hier ook veel aardige mensen leren kennen. Ik mis dat kantoor en het mooie Laren dan ook nog elke dag. Nu is er een heuse cadeauwinkel in gevestigd. Wel een gek idee om daar een kijkje te nemen, op de plek waar mijn bureau zo lang heeft gestaan. Is wel even slikken.
Dit artikel is afkomstig uit Kwartaalbericht 128 [2014-2]. Leden van de Historische Kring Laren ontvangen het kleurrijke glossy magazine 4 keer per jaar. U kunt hier lid worden. Losse nummers zijn à € 4 per stuk in de Lindenhoeve te koop, zolang de voorraad strekt.
Antoon F. Bruggeling
Als de dag van gisteren herinner ik me de 17e april 1979, de eerste dag dat mijn journalistieke carrière bij De Bel van start ging. Februari 2011, de maand dat ik een punt zette achter mijn loopbaan daar, was toen nog héél ver weg. Ik had nu nog graag achter mijn bureau willen zetten en wekelijks willen werken aan ‘mijn’ krant en de jongerenpagina ‘PopZien’, die ik van 1980 t/m 2006 volschreef. Kon ik de klok nog maar terugdraaien. Maar Goddank pakt niemand al die mooie herinneringen van mij af. Ik ben blij dat er nu geen modewinkel in het pand zit, maar een leuke, typisch Larense cadeau’shop’. Dat past hier goed. Boven komen appartementen. Je kent het gebouw niet meer terug. Er is flink verbouwd. Over de Naarderstraat reed begin 20ste eeuw de Gooische Stoomtram. Pal langs de huizen en winkels. Voor de arme Larense bevolking een uitkomst, want zo konden zij tenminste ook nog eens reizen naar Naarden-Bussum, Amsterdam, Huizen of Hilversum.
Er gebeurde wel eens een ongeluk met de tram. Of er kwam een passagier ongelukkig onder het voertuig óf een auto of paardenkar werd geramd. In mijn tijd bij De Bel werden we niet gestoord door het lawaai van een tram, hooguit door het geratel van de elektrische typmachines of de fax, waarvan mensen gebruik maakten om ons persberichten te zenden. Dat ging de hele dag door. Ook kwamen mensen ons kopij brengen. Henk Slop (Nieuwsblad voor Huizen), Gerard Smit en ik zaten op de eerste etage, met zicht op de Naarderstraat. In een andere kamer de commerciële afdeling. Op begane grond de administratie en chef Nico Bakker. Met z’n veertienen zaten wij toen in het pand. In 1982 werd De Bel/Nieuwsblad voor Huizen bij de Gooi en Eembode gevoegd. We werden plots een grote regionale krant. In 2006 gingen we over op tabloid formaat, met veel kleur. Ja, ook De Bel ging met z’n tijd mee. Later werkte ik hier met collega’s als Ed Brouwer, Jan Verhoef, Michel v.d. Berg, Carin v.d. Berg, Emily, Coreanne van Leeuwen, Linda Blok en Jacqueline Roest, die tegenwoordig Laarder Courant De Bel maakt.
1 april grappen
Wat leuke herinneringen: Wij deden een tijd aan 1 april grappen in de krant. Zo bedacht raadslid Ernst Wortel de enorme windmolen in de hertenkamp. Dat zorgde voor veel oproer in het dorp. Boze burgers gingen zelfs bij burgemeester Hendriks langs om hun ongenoegen kenbaar te maken. Het leek de Erfgooiersopstand wel van begin vorige eeuw. Een andere goede grap in de krant was het enorme gebouw dat we geprojecteerd hadden op het toen nog kale Hamdorffterrein. Hier moesten volgens De Bel het nieuwe politiekantoor en zo’n 60 appartementen komen. De lezers konden in een tent zien hoe het er allemaal uit kwam te zien. Laren stond op zijn kop! ‘Hoe verzonnen ze dit op het gemeentehuis? ’In de tent stond echter een bord met de tekst ‘1 april!’. Het echte gebouw verscheen aan het Gooimeer in Huizen. Op een gegeven moment wilde de directie niet meer dat we grappen zouden maken in onze ‘serieuze nieuwsbladen’.
Politiek
Na de verkiezingen moesten we altijd weer wennen aan nieuwe gemeenteraden en wethouders, waaronder Joop Sanders, Maria Klingenberg, Ineke Bogaers en de heren Vos, Ernst Wortel en Leo Janssen. Zij wisten het Bel-kantoor gelukkig altijd te vinden als er iets te melden viel. Klachten over de bezorging hadden we nauwelijks, mede ook omdat veel asielzoekers van Crailo diverse wijken liepen. Dat is nu wel anders. Kinderen gaan liever vakken vullen bij de Larense supermarkten, dan kranten lopen.
Toekomst bladen
In mijn tijd hadden we dikke kranten en over advertenties hadden we niet te klagen. Ik schreef makkelijk 10-12 pagina’s vol. Die tijden zijn veranderd. De toekomst van de regionale en lokale bladen ziet er helaas somber uit. Diverse bladen zullen binnen vijf jaar verdwijnen, voorspel ik. Zelf zou ik – als uitdaging – een nieuw Gooi’s Magazine willen opstarten. Ook om weer journalistiek actief te kunnen zijn. Het schrijven en achter het nieuws aan jagen zit nou eenmaal in mijn bloed.