Effe tussedeur

Wee op acht september ’s aoves laot nog naer de tullevisie ekeke et, zal daer in de euytzending van “ongtdek je plakkie” (ontdek je plekje) mooie kiekies van Laore ezien emme. ‘k Zag zo al de Protestangte kerk an de Naerderstraet en niet te vergete de herreberg, ’t Bomgte Paerd, vroger van Jan Roest.

Dit artikel is afkomstig uit Kwartaalbericht 137 [2016-3]. Leden van de Historische Kring Laren ontvangen het kleurrijke glossy magazine 4 keer per jaar. U kunt hier lid worden. Losse nummers zijn à € 4 per stuk in de Lindenhoeve te koop, zolang de voorraad strekt.

Bart krijnen

Jao, da’s altijd ’t eerste wat ze opzeuke, ’n kerk, want daer is altijd wel ’n herreberg bij, en as ze dan durst krijge van ’t veule fulleme wete ze waor ze ’n slukkie kanne haole. ‘k Doch nou zalle ze de cuswaerde ok meteen wel laete zien met alle ente d’r in, mar dat veul ’n beetje teuge. Kees van Fok sting d’r ok mooi op met ze kippe. ’t Is toch wel aordig zo je aage darp op de tullevisie te zien, en dan denk je bij je aage: nou kanne ze in ’t eule langd us zien ho mooi Laore is. We zagge ok de boerderij van ongze aerepelboer an de Sintjanstraet en vlak d’r naest dee van Kees Gieske waor nou Gert de Boer de rietdekker woont. ‘k Wul graeg gelove dat de minse, dee daerveur naer Laore komme, dat mooi veinde. Zag je ok dat sikkie wat daer an de pinne sting? Mooi he, die man dee alles vertelde raokte d’r ok niet over euyt-epraot. Nou niet om ’t een of ’t aor, ’t was ’n mooi gaatje (geitje) en om dat sikkie gaet ’t nou. Teugeswoordig binne de sikke d’r allenig nog mar veur de aordighaad en in alle soorte en maete. Grote, klaane, witte, breuyne en bongte, met of zonger hores, allegaor mooi. Mar wis je dat de gaat vroger de mellukkooi van de gewone minse was? Overal in Laore waor mar ’n brokkie gras was, affer in de teuyn of langest de weg, sting d’r wel een an de pinne of an de greep. En dee niet beuyte stinge, stinge in ’n stalletje in ’t afferuis, en daer mos je dan alle dag gras veur zeuke. ’t Beurde mennige keer as je nae school met de jonges euyt de buurt nog effe wou speule, dat hun moeder reup: eerst gras haole veur de sik, want vaoder komt veuls te laot thuis. ’t Magge dan mooie beesies lijke, ’t konne ok wel us grote krenge weze dee je ’t blood onger je naogels vandaon haolde. As je docht dat je ’t lekkerste gras evongde ad, maeide je ’n grote zak vol en as je thuiskwam sneuve ze d’r ’n keer in, mar ze verdomde ’t om ‘r van te vrete, mar vratte wel, as je niet euytkeek, je halleve brook op. De minse zeee vroger niet verleure: as je vleuke wul lere, mo’je gaate ouwe. Mar jao, ze gafve melluk en daer was ’t ommers om te doon, en eule huisouwes binne d’r groot van ewurde. Mar veur ze melluk kanne gece botte ze eerst eelamd emme, en daerveur motte ze eerst weer naer de bok. Nou en dan zag je ze in ’t naejaor met de sik op de bok angaen. En wij onnozel as we warre vreuge dan: waor mot dat op an met de sik? Nou ’t angtwoord was soms net zo onnozel as de vraog. De een zee: de sik is jaorig en nou gaene me naer ’t fest. En weer ’n aor: ’t was zok mooi weer, ik doch zo we gaen mar effe kuiere. Mar zo onnozel warre we ok weer niet dat we wel in gaote dat ze allemaol dezellufde kangt opleupe, op de bokkeboer an.

In de jaren 80 waren de in Larens dialect geschreven stukjes van Bart Krijnen in de ‘Laerbode’ uitermate populair. Aan inhoud hebben ze niets verloren zodat wij ze met veel plezier nogmaals plaatsen.