Denkend aan Gerda

Het is nog maar een paar maanden geleden dat wij als redactie besloten om Gerda Meulenkamp-de Wit – ons langstzittende redactielid – eens even duidelijk zichtbaar te bedanken voor haar jarenlange trouwe inzet. De rubriek “In het zonnetje” bood daartoe en uitstekende gelegenheid. Wij konden toen niet vermoeden dat Gerda vlak voor het verschijnen van het Kwartaalbericht met “haar zonnetje” zou overlijden.

Dit artikel is afkomstig uit Kwartaalbericht 150 [2019-4]. Leden van de Historische Kring Laren ontvangen het kleurrijke glossy magazine 4 keer per jaar. U kunt hier lid worden. Losse nummers zijn à € 4 per stuk in de Lindenhoeve te koop, zolang de voorraad strekt.

Hein Calis

Schrale troost voor ons was dat Gerda de proefdruk van het aan haar gewijde artikel zelf nog wel had kunnen lezen. Enkele dagen na haar overlijden en crematie kwam onze redactie weer bijeen om over de inhoud van het volgende nummer te praten. Gerda werd daarbij zeer voelbaar gemist en we waren het er met zijn allen over eens dat we haar in het eerstvolgende nummer wilden gedenken.

Onze eindredacteur Wim had daar tijdens de crematiebijeenkomst al gelegenheid toe gevraagd en gekregen. In zijn afscheidswoordje haalde hij voor de vele aanwezigen waaronder Gerda’s dochter Marcia en zoon Michael o.a. de volgende herinneringen op:

“Toen ik als kersvers redactielid in 2015 voor het eerst in de huiskamer van Gerda belandde om een redactievergadering bij te wonen, voelde ik me meteen welkom. Je kon bij haar gewoon achterom lopen, door de bloemrijke tuin, en bij de achterdeur naar binnen gaan, waar ze je ontving: informeel, hartelijk en belangstellend.

Gerda kwam in 2001 in de redactie en werd al snel voorzitter/eindredacteur. Eind 2017 heeft ze het stokje aan mij overgedragen. Ze bleef wel redactielid. Ze bleef ook artikelen schrijven. Over haar opa Gerrit de Wit. En hoe het was om als klein kind in de oorlog te leven. 

Wij hebben Gerda leren kennen als een heel betrokken redacteur. Maar ook als lief, gezellig mens. De vergaderingen werden vier keer per jaar in haar huiskamer gehouden. Dan maakten we afspraken: wie zou wat gaan schrijven? Maar bovenal was het gewoon gezellig, met verhalen over het Laren van vroeger…”

Al napratend over Gerda bleek dat ook de andere redactieleden, die soms wel een periode van zestien jaar met haar gewerkt hadden, behoefte hadden om te vertellen van hun tijd en ervaringen met Gerda. Aldus werd besloten dat ieder dat op zijn eigen manier zou doen. Zodoende blikken hieronder drie van haar langstzittende mederedactieleden namens de gehele redactie terug en laten ons meegenieten van hun persoonlijke herinneringen aan Gerda.

Onder het kopje: “Als ik denk aan Gerda…” Laten we eerst Hein (Verver) aan het woord. Hein zat van 2002 t/m 2018 samen met Gerda in de redactie. 

“Als ik denk aan Gerda… dan denk ik er vooral aan hoe ons redactiewerk in onze beginjaren ging. Ik ging vaak achter de artikelen aan, die toegezegd waren. Bijvoorbeeld het voorwoord van Karel Loeff, de ansichtkaart van Ernst Wortel – Laren toen en nu. De geschreven tekst overtypen. Als alle bescheiden waren aangeleverd, gingen wij samen naar drukkerij Van Wijland waar Peter de Wit het Kwartaalbericht geheel in elkaar zette in ons bijzijn. Soms had hij eigen goede ideeën, had soms betere foto’s en aan het einde van de ochtend kregen wij een proefdruk mee om na te kijken en daarna aan de drukkerij terug te geven om definitief af te drukken. Totdat Peter de Wit plotseling overleed en ik denk min of meer tegelijk Hans Schaapherder toetrad tot de redactie die een veel moderner manier van werken had, zoals het nu nog steeds gaat.”

Diezelfde Hans kent Gerda dus ook al jaren en bewaart vele mooie herinneringen aan haar. Hij schrijft ons het volgende:

“Als ik denk aan Gerda… herinner ik mij onze eerste ontmoeting nadat ik mij had aangemeld als vrijwilliger. Het leek me leuk om af en toe een verhaaltje te schrijven. Ik werd thuis bij Gerda uitgenodigd waar ze me, samen met Hein Verver, bijna een kruisverhoor afnam. Het was me direct duidelijk dat ze de regie strak in handen had. Uiteindelijk mocht ik verhaaltjes gaan schrijven.

“Als ik denk aan Gerda… denk ik aan de situatie die ontstond toen Peter de Wit, van drukkerij Graficiënt, plotseling overleed. Gerda en Hein waren gewend om samen met hem het Kwartaalbericht ‘in elkaar te zetten’. Gerda vroeg me of ik dat kon en wilde overnemen. Verhaaltjes schrijven werd vormgeven; eigenlijk gewoon mijn beroep. Met Peter reserveerden ze 1 werkdag per kwartaal in Almere; bij mij werd het een zoete inval. Gerda moest voor haar gezondheid meer lopen en de vele wandelingetjes naar mijn studio aan de Heideveldweg bevielen haar prima.

“Als ik denk aan Gerda… zie ik haar gezellige woonkamer op de Smeekweg die ze altijd openstelde voor redactievergaderingen. Op de salontafel lag de agenda van de vergadering al keurig uitgeprint en er stonden thermoskannen met koffie/thee en koek naar gelang het jaargetijde (zoals speculaas bij het laatste nummer van het jaar). Die vergaderingen duurden wel 2 tot 3 uur maar gingen vooral over Larense anekdotes en personen. Heel gezellig, leerzaam en weer voldoende kopij voor een volgend Kwartaalbericht.

“Als ik denk aan Gerda… was ik verbluft over de grote opkomst bij de crematieplechtigheid waar de kist was omgeven met haar kleurrijke flessenverzameling. Net zoals in haar tuin vingen de op stokken geplaatste flessen het licht en beschenen haar met prachtige kleuren. Een eerbetoon aan een kleurrijk mens.

“Als ik denk aan Gerda… denk ik aan de kiezelsteen met haar naam er op die alle aanwezigen meekregen. Het verzoek was de steen ergens ter wereld neer te leggen omdat Gerda nog zo veel van de wereld had willen zien. Ik wist meteen waar ik mijn steen zou neerleggen en twee weken later lag ie er al: in de haven van Scilla (Calabrië), op het uiterste puntje van het Italiaanse vasteland, met uitzicht op de Etna (Sicilië) en de Stromboli. Daar kom ik bijna jaarlijks en zo blijft het voor mij een speciale herinnering.

“Als ik denk aan Gerda… voel ik pijn.”

Tot slot laten we Bep De Boer aan het woord die door het overlijden van Gerda niet alleen een mederedactielid maar vooral ook een inmiddels goede vriendin verloor:

“Als ik denk aan Gerda… zie ik ons beiden zitten in haar tuin met een hapje en een glaasje. Gerda hield van gezelligheid. Of op de zondagochtend even “een bakkie doen”. Rond acht uur ging op zondagmorgen bij mij de telefoon en stelde Gerda voor “bij jou koffiedrinken of bij mij?” We deden dat om en om. Eerst bij haar en dan bij mij. En dan hadden we er altijd wat lekkers bij. 

Ik mis nu al die telefoontjes. Op zondag 11 augustus ging ik naar het ziekenhuis in Hilversum waar ze was opgenomen op de intensive care. Ik mocht vijf minuten bij haar zijn. We babbelden even. Dit was een hele andere zondagmorgen dan die we gewend waren. Ik nam afscheid van haar en ik zou haar nooit meer zien. Op maandag 12 augustus overleed Gerda. Dat ze ruste in vrede.”

Gerda’s maatjes van de redactie die haar node zullen missen…