Vrijwilliger in het zonnetje… Vincent Hilhorst
Vincent; wie kent hem niet? Alleen zijn voornaam is al voldoende. Overal waar iets te doen is in Laren, staat Vincent steevast vooraan (“alleen kinderen laat ik voor”, vertrouwt hij mij toe). Er is al veel over Vincent geschreven, geschilderd, gesproken, gefotografeerd en gefilmd. Bij talloze Larense instanties is Vincent een vertrouwd gezicht en zet hij zich als vrijwilliger in. Ook bij onze Historische Kring is Vincent actief.
Dit artikel is afkomstig uit Kwartaalbericht 174 [2025-4]. Leden van de Historische Kring Laren ontvangen het kleurrijke glossy magazine 4 keer per jaar. U kunt hier lid worden. Losse nummers zijn à € 9,50 per stuk in de Lindenhoeve en bij Bruna en de Larense boekhandel te koop, zolang de voorraad strekt.
Tekst: hans Schaapherder
Vincent is een van de gastheren die op zaterdagmiddag de bezoekers in de Lindenhoeve welkom heten, van koffie voorzien en open staan voor vragen en eventuele schenkingen. Meestal werkt een gastheer of gastvrouw samen met een bestuurslid en zodoende hebben wij vaak samen dienst. Het komt er dan wel eens op neer dat Vincent niet voor de koffie zorgt, maar zich als eerste achter het vers gezette bakkie troost nestelt, ogenschijnlijk druk met zijn telefoon. Maar nee, schijn bedriegt want Vincent luistert! Hij blijft tijdens de vaak gezellige gesprekken, tussen vaste gasten en bezoekers, ietwat stilletjes op de achtergrond totdat hij – als een duveltje uit een doosje – een gebeurtenis, jaartal of persoonsnaam in de groep slingert. Zijn telefoon wordt snel opgeborgen en Vincent heeft vanaf dan het hoogste woord in de discussie waar hij zijn kennis direct paraat heeft. “Ja, die kennis sla ik allemaal op in mijn hoofd” vertelt hij, “dat is een Hilhorst eigen! Soms moet ik even iets langer denken, maar wat er in zit komt altijd weer van pas. Ik denk dat het komt door mijn nieuwsgierigheid”. Opmerkelijk veel kennis terwijl algemeen bekend is dat Vincent op anderhalfjarige leeftijd een hersenbeschadiging heeft overgehouden aan een pokkenvaccinatie.
Afgekeurd
Die hersenbeschadiging is overigens niet de reden dat Vincent niet meer hoeft te werken. Hij vertelt dat hij speciaal LOM-onderwijs, met kleinere klassen, in Hilversum heeft genoten. Vervolgens heeft hij de tuinbouwschool doorlopen, waarna hij jaren als hovenier heeft gewerkt. “Eerst heb ik bij de Tomingroep en daarna bij de gemeente gewerkt, totdat in 1973 mijn arm bij een ongelukkige val gecompliceerd verbrijzeld werd. Ruim drie jaar ben ik in revalidatie geweest totdat bleek dat ik niet meer kon werken. Zo ben ik op mijn 28e in de WAO terecht gekomen. Dat is geen verdienste, maar het zij zo!” Het heeft Vincent niet weerhouden om nog vele jaren actief in de vakbond te zijn, waarvan 5 jaar als voorzitter.
“Ja, en sindsdien heb ik veel tijd voor vrijwilligerswerk en hobby’s. Zo ben ik sinds kort ook imker, heb ik een bijenkast achter de sportvelden en is dit jaar mijn eerste lindenhoning geproduceerd. Verder ben ik al vele jaren vrijwilliger bij het Brinkhuis – daarvoor Warrekam – en heb ik twee keer een pelgrimstocht naar Santiago de Compostela gemaakt. De eerste keer, in 2002, vanaf mijn ouderlijke woning aan de Barbiersweg en de tweede keer ben ik in 2006 in Sevilla gestart”. Vincent is met recht trots op deze prestaties en vertelt er uitgebreid over. Over de eerste tocht van 2500 kilometer heeft Leo Janssen een boek geschreven en maakte zijn nicht, Ineke Hilhorst, de nog regelmatig vertoonde documentaire ‘de legendarische Vincent Hilhorst’. “De tweede route vanaf Sevilla vond ik mooier”, vertelt Vincent, “deze 1000 kilometer lange pelgrimstocht staat bekend als ‘Via De La Plata’. Deze route bestaat al sinds de middeleeuwen. Ik liep 30 kilometer per dag en heb er veel geleerd over de cultuur, de conquistadores en mosliminvloeden. Ja, daar heb je die nieuwsgierigheid weer”.
En je hebt toch ook vaak de vierdaagse van Nijmegen gelopen? “Ja, maar dat gaat niet meer,” zegt hij zonder een specifieke reden te noemen, “ik organiseer nu jaarlijks voor de drie BEL-gemeentes het binnenhalen van de lopers. Het is een hele prestatie, of ze nu 30, 40 of 50 kilometer per dag hebben gelopen en daar mag de gemeente best wel wat voor doen”.
Gids te Laren
Maar je rondleidingen doe je nog wel? “Jazeker, ik loop vaak met groepen, tussen de twee of vijftig personen. Ik heb routes in mijn hoofd en pas die naar wens aan. Meestal vertel ik over de geschiedenis van het dorp, de straatnamen, de kunstenaars en herinneringen uit mijn jeugd. Soms begin ik in de Basiliek en een andere keer weer in de Johanneskerk. Ik vertel ook vaak over het wapen van Laren. Over de oorsprong bestaan verschillende interpretaties maar ik hou vast aan het boek van Adel uit 1814. Daar staat dat de zegelring van gemeentesecretaris Van der Schaal na afdruk gespiegeld werd weergegeven. Ik heb het wapen ook op mijn zelf ontworpen visitekaartje gezet. Er was wat gedoe en ik mag mij niet als ‘dorpsgids’ uitgeven. Dat wil ik ook helemaal niet. Ik ben gewoon ‘gids te Laren’”.
Ga je ook langs de huizen van bekende Nederlanders? “Nee!” antwoordt hij resoluut, “dan gaan ze maar naar Hilversum. Ik weet ze wel te wonen en soms vertel ik zelfs van tevoren dat ik met een groep langs ga komen zodat ze binnen kunnen blijven”.
Kreeg je die kennis al van huis uit mee? “Nee, mijn vader kwam oorspronkelijk uit Eemnes. Mensen kennen hem (Piet Hilhorst, red) van zijn werk in het ziekenhuis en als gemeenteraadslid”. Thuis was aan de Barbiersweg. “Ja, in het hart van het dorp. Ik ben de één-na-jongste van 8 kinderen. Vijf jongens en 3 meiden. Marcel, van de poffertjeskraam, is de jongste. Mijn broer Peter is overleden”. En zelf ben je ook actief in de politiek? “Nou, dat valt wel mee, ik heb namens Larens Behoud in enkele commissies gezeten, maar nu is het een grote fractie. Soms wordt mij nog om advies gevraagd”.
Ambities
Heb je verder nog ambities? “Ik ben tevreden met wat ik nu allemaal doe. Ik ben trouwens ook nog koster in Johanneshove en regelmatig help ik met schoffelen op het kerkhof. Officieel ben ik zes keer per jaar gastheer bij de HKL, maar ik kom veel vaker. Soms gewoon voor de gezelligheid. Ik val vaak in als andere gastdames of -heren niet kunnen. Dat deed ik vaak voor Antoinetty. Eén keer belde ze me vanuit Australië of ik haar dienst die dag kon overnemen. Ik antwoordde dat ze dat de dag ervoor ook wel geweten had moeten hebben, maar nam haar dienst wel over. Ik mis haar wel”. Zegt hij met een diepe zucht. “O ja, en ik ben ook nog bezorger van de Kwartaalberichten en zorg er voor dat het tafellaken en de theedoeken uit de Lindenhoeve regelmatig worden gewassen. Een mens moet wat doen. Duimendraaien kan ik wel – maar ik doe het niet”.
Vincent is al ruim 20 jaar betrokken bij de Historische Kring Laren. Wij zijn blij met je Vincent en zetten je hierbij graag nog eens extra in het zonnetje.
